Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

36
met zekerheid te zeggen of dit een daad van zelfmoord of
een geval van zelfdoding is. Daarvoor zou je Piet op zijn
minst gekend moeten hebben. Was hij elektricien? Ik ken
Piet echter niet, dus blijf ik achter in diepe vertwijfeling.
Als Pietje van vijf op deze manier aan zijn einde komt,
dan is vermoedelijk sprake van zelfdoding, maar ook dat
is niet zeker, want misschien was Pietje wel de zoon van
Piet en heeft het overlijden van zijn vader zijn gemoed zo
bezwaard dat hij bewust 220 volt opzocht. Dat is niet uit
te sluiten.
Meer in het algemeen doet zich nog de volgende complicatie
voor. Bekend is dat mensen die ervoor kiezen een einde
aan hun leven te maken vaak de schijn willen wekken dat
het om zelfdoding gaat. Veelal uit piëteit met de nabestaanden
(de verzekeringspolis) of om zich verzekerd te weten
van een onderaardse rustplaats in gewijde grond.
Dit impliceert dat ook het kerkhof een zooitje is, maar dat
terzijde.
Ik zou graag willen dat je aan alle onduidelijkheid voor
eens en voor altijd een einde maakt. Taalkundig is er geen
probleem, zo stellen we vast. Het zit hem sec in de onderliggende
oorzaak al dan niet voorzien van een motief.
Ik stel gemakshalve voor het motief volledig buiten
beschouwing te laten en de oorzaak centraal te stellen.
Laten we als uitgangspunt nemen dat dood door de kogel,
verdrinking, verhanging en de trein in alle gevallen voortaan
het predicaat zelfmoord krijgt. De rest is zelfdoding.
De praktijk zal uitwijzen dat je dan in de regel goed zit.
De enkeling die door toedoen van derden op een van voornoemde
wijzen om het leven komt is van ondergeschikt
belang. Dit omwille van het algemeen nut. Werk dit uit!
Je mentor,
Professor D.
Lava 13.1
Voorzichtig, kalm nu, liet hij de kwast terug in het glas met
water glijden, schroefde werktuigelijk de dop weer op de tube
verf en ging languit op zijn tweepersoonsbed liggen. Dit was
de opdracht die hij had gevreesd. Een proeve van bekwaamheid
die hij zonder deskundige hulp onmogelijk met succes
zou kunnen afleggen en er was maar één partij, zo wist hij,
die hem daarbij van dienst kon zijn. Hij legde de envelop met
de brief op zijn borst, plaatste zijn armen er kruislings overheen
en draaide zijn hoofd naar het schilderij. De kogel, verdrinking,
verhanging en de trein mompelde hij het rijtje af,
dat zou een hoop zelfmoordenaars schelen. De Nederlandstalige
literatuur zou zich in één klap van een zwaarmoedig
juk bevrijd weten. Alleen Piet Paaltjens bleef als zelfmoordenaar
te boek staan. Dirk de Witte, Jan Arends en al die anderen
konden op het lijstje worden doorgehaald: allemaal aan
hun einde gekomen door zelfdoding.
Hij liet de brief op de grond vallen, sprong op van het bed,
trok de lade van het nachtkastje open, greep de pot met pillen
en nam ze in met een slok van het troebele water waarbij de
steel van de kwast even in zijn linkeroog priemde en ging
toen weer op bed liggen. Professor D. zou weten dat hij zijn
opdracht serieus nam. Hij was bereid tot het uiterste te gaan
om te worden toegelaten als assistent in opleiding op de universiteit.
Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te ontspannen.
Alles nu maar de vrije loop laten en de kleuren van het schilderij,
die wild op het netvlies achter zijn oogleden heen en
weer kaatsten, proberen te onderdrukken. Denkbeeldig
smeerde hij ze weg onder een dikke laag witte verf.
Ook de sprookjesfiguur Repelsteeltje zou, als hij de uitgangspunten
van de professor serieus moest nemen, een ander lot
beschoren zijn dan zelfmoord, schoot het plotseling door
hem heen. Die scheurde zich immers in tweeën toen de
molenaarsdochter, voor wie hij goud uit stro gesponnen had,
zijn naam had geraden. Zo ging althans het verhaal. Hij tastte
dieper en vermoedde een ander motief. Waarschijnlijk ging