Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

14
‘Uw vrouw?’ vroeg ze.
Hij stamelde een naam. Magda. Het liefste meisje van het
dorp.
Je hield je adem in. Het portret van de fee boven de schouw;
Magda. Ze bestond echt!
‘Ivans moeder?’ vroeg mevrouw Clara, alsof ze een formulier
invulde.
Hij prevelde dat het goed ging, tot de ommekeer, toen de
president geëxecuteerd werd. Ivan, een kleuter, zo klein.
Magda was… Ivan ging in de chaos mee met het Rode Kruis.
Zelf zag hij Magda nog één keer. Maanden later vond hij Ivan
weer, via het Rode Kruis.
‘En Magda?’
Het bleef stil. Het was donker geworden en mevrouw Clara
knipte zacht een lampje aan.
‘Mevrouw,’ zei Nero. ‘Ik kan nooit terug!’
Je luisterde, rechtop als een kaars.
‘Welke gunst vroeg ze?’
‘Ivan; studeren, werk, meisje. Een toekomst.’
Je beet op je lip; had Magda jou dan weggegeven?!
‘En als het anders liep?’
Nero zuchtte; dan gingen ze niet terug. Ze zwoeren op hun
trouwring; hij zou pas terugkomen als het goed ging, zodat
ze deze hel vergat.
Mevrouw Clara verborg haar gezicht in haar rimpelige handen.
‘Mijn god,’ mompelde ze vermoeid en keek met een
schuin oog naar jou. Nero’s handen omklemden de accordeon.
Hij kreunde dat hij alles geprobeerd had… de dure
opleiding van Ivan… trouwen. De jongen kende zijn moeder
amper… hij durfde niet…
‘Stop,’ zei mevrouw Clara beslist. ‘Er zijn vele wegen naar
Ludus.’ En plotseling begon ze weer te tellen, woorden mompelend.
Ze stond op en legde haar handen op de accordeon.
‘Zo, word wakker.’
Nero kwam overeind en keek zoekend om zich heen.
Lava 13.1
Mevrouw Clara wees naar de keuken; de tafel, de lege stoel.
Buiten haalde je diep adem, tegen de wind in. Je gluurde
ongezien door het raam; verbijsterd; hoe ze het glas hieven,
proostten, en hoe vaders vingers theatraal over de toetsen
gleden.
De balg zwaaide open en groeide als een ballon die wegvloog
maar kwam tot bedaren onder Nero’s handen. Je sloop
bij het raam weg. Magda – de mooie naam uit verhalen die
als sprookjes hadden geklonken. Na Nero’s vertoning verdampten
die herinneringen in één klap; het gedram over studeren
en meisjes was gewoon losgeld om terug te keren naar
de modder van Ludus, om een verloren huwelijk te redden en
een vrouw te plezieren die jou als kleuter meegaf aan het
Rode Kruis! Nee. Voor jou was en bleef moeder dood.
Overal gingen lichten aan, in de huizen rond het pleintje
kwamen vaders thuis, roerden moeders in pannen en speelden
kinderen verstoppertje. Aan het eind van de straat was
één huis donker, als een gapende mond. Je slenterde erheen;
nu wist je in ieder geval zeker dat hij je niet volgde. Alsof je
bescherming nodig had van die ouwe! Inbreken was toch zo
eenvoudig.
Je morrelde aan het slot, wrikte en schoof wat met het zakmes
en even later stond je binnen. Een zoet parfum deed je
verlangend het licht aanknippen. Een kat sprong weg. Nu
Nero met de hypno-madam zat te zuipen kon je het evengoed
gezellig maken; ja, het zou hier even knus zijn als in elk ander
huis.
Feilloos wist je de paspoorten te vinden, sieraden, het contant
geld. Mensen bewaarden hun kostbaarheden op de simpelste
plekken, bang als ze waren het te verliezen. Met je
zakken vol ging je aan tafel zitten. Naast een vaas lag een
babyfoon opengeschroefd. Geroutineerd grepen je handen
de zender; een kapotte veer. Met het zakmes begon je te pulken.
Elk radartje stond in verbinding met een ander stukje –