Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

‘Nou, zo’n buitenkansje kan ik me niet laten ontgaan.’
Maurits grinnikte, wilde voor z’n vader niet onderdoen, ook
al ving hij de beschaamde blik van z’n moeder op.
‘Een sigaar uit eigen doos.’ Egbert lachte zelfingenomen om
z’n niet geheel toepasselijke grap. ‘Nou, dan zal ik het karwei
maar afmaken, hè. Heb je ergens lucifers, Ien?’
Z’n vrouw stond zonder wat te zeggen op. Ze stapelde de
aardappelschaal en de groenteschaal op elkaar en verdween
naar de keuken, om even later terug te keren met een doosje
lucifers.
‘Zo, daar ga je Frits.’ De sigaar wilde aanvankelijk niet branden,
de stomp verstopt door aaneengeschroeide tabak. Maar
toen kwam toch de rook. ‘Zo, laten we het verscheiden van
onze geliefde Frits vieren met koffie en een cognac.’
‘Eggie, alsjeblieft,’ zuchtte Ina.
‘Wat? Zeg ik iets verkeerds?’ Malicieuze, geveinsde verbazing.
‘Mag ik niet opgetogen zijn dat ie eindelijk de pijp
uit is?’
‘Doe dat nou niet…’ Een pacificatiepoging die alleen maar
tot razernij kon leiden. Niets prikkelde hem meer dan haar
redelijkheid.
‘Die man heeft mij een levenlang gekleineerd, Ien!
Ik deugde nergens voor. Ik kon niks. Was te dom om voor
de duvel te dansen!’
‘Laten het rusten Eg, haal niet al die ouwe…’
‘Nee, niks laat het rusten, Eg.’ Hij imiteerde haar zangerige
hoge stem. ‘Wat heeft hij nou eigenlijk bereikt? Heeft ie een
eredoctoraat gekregen? Is ie een befaamde academicus
geworden door al dat oeverloze geblader in die kloteboeken
van hem? Ik heb tenminste de hele wereld gezien. Hij is niet
verder gekomen dan een dagje Zandvoort. Niet ik heb niks
bereikt, nee hij heeft niks bereikt! Alle jaren weggegooid in
die domme boekenkelder van hem en het schrijven van die
stomme rotboeken die niemand meer wil lezen.’
‘Pap…’
‘Begin jij ook al? Ik ben verdomme blij dat die klootzak de
pijp uit is. Zo! Mag ik dat in m’n eigen huis zeggen of mag ik
dat in m’n eigen huis niet zeggen?!’
Stilte.
Ina stond op, stapelde de resterende borden op elkaar en
maakte een prop van de bloedrode servetten die ze hadden
gebruikt.
‘Ik ga even koffie maken.’
‘Een koffie mét graag, Ien,’ riep Egbert haar achterna.
Hij had zijn eerdere opgetogenheid alweer hervonden. ‘Jij wil
toch ook wel een cognacje?’
‘Ja lekker,’ antwoordde Maurits.
Egbert leunde achterover en blies de rook van het stompje
in de richting van het plafond.
‘Ha! Na het eten zijn ze op z’n lekkerst,’ zei hij, waarna hij de
sigaar uitdrukte tegen de rand van de vleesschotel.
Lava 13.1
65