Download het volledig rapport - KCE

88 Osteopathie en Chiropraxie KCE Reports 148
5.2 DE SITUATIE IN NEDERLAND, FRANKRIJK EN HET
VERENIGD KONINKRIJK
5.2.1 Structuur van het hoofdstuk
Hoofdstuk 5.2 geeft een korte beschrijving van de wettelijke situatie in Nederland (punt
5.2.2), Frankrijk (punt 5.2.3) en het Verenigd Koninkrijk (punt 5.2.4).
5.2.2 Nederland
5.2.2.1 De wettelijke situatie
In 1865 kwam de Nederlandse Wet op de Uitoefening der Geneeskunst (“WUG”) tot
stand die een examen tot arts in de gezondheidszorg introduceerde. Deze wet voerde
een onderscheid in tussen de conventionele en de alternatieve geneeskunst, doordat
deze wet het uitoefenen van de conventionele geneeskunst door onbevoegden strafbaar
maakte. Weliswaar gedoogde de Nederlandse overheid de groep alternatieve genezers.
In Nederland staat de “alternatieve” geneeskunde tegenover de “reguliere”
geneeskunde.
In november 1993 veranderde deze monopoliepositie van artsen door de Wet
Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg (hierna weergegeven als de “wet BIG”).
Deze Nederlandse wet laat in beginsel iedereen toe om medische zorgen te
verstrekken, op bepaalde “voorbehouden” handelingen na die enkel mogen worden
beoefend door beroepsbeoefenaars die de wet BIG hiertoe bevoegd verklaart. Het
betreft meer bepaald handelingen die een aanmerkelijk risico voor de gezondheid van de
patiënt inhouden indien ze niet door deskundigen worden uitgevoerd (vb. heelkundige
handelingen, verloskundige handelingen, narcose, …). Een diagnose stellen mag
daarentegen iedereen doen. Op de vrijheid van het verstrekken van medische zorgen
staat er echter wel een strafrechtelijke rem: wie schade toebrengt aan de gezondheid
van een persoon is strafbaar volgens de wet BIG.
5.2.2.2 De wet BIG
De Wet BIG is deels een kaderwet. De voornaamste onderwerpen die de wet regelt,
zijn de constitutieve registratie en titelbescherming, de voorbehouden handelingen
(inclusief de opdracht daartoe), het tucht- en strafrecht en voorts de specialismen en de
toelating van buitenlandse gediplomeerden. Veel zaken moeten nader worden
uitgewerkt in zogenaamde algemene maatregelen van bestuur (“AMvB” of
uitvoeringsbesluiten), zoals opleidingseisen, deskundigheidsgebieden, het systeem van
periodieke registratie en kwaliteitseisen. De wetgever heeft bovendien een aanzienlijk
aantal onderwerpen aan zelfregulering door de beroepsgroepen overgelaten binnen de
kaders die de wet stelt, waaronder het instellen van specialismen. 111 Precies doordat
ook Nederland (deels) werkt met een kaderwet, hangt de toepasselijkheid ervan
voornamelijk af van verdere uitvoeringsbesluiten. Ook dit is in Nederland niet altijd van
een leien dakje gegaan en heeft meerdere jaren in beslag genomen.
De werking van de wet BIG berust op de registratie van beroepstitels en opleidingstitels
waarbij er een onderscheid wordt gemaakt tussen twee categorieën. De eerste categorie
is wat men noemt “de zware regeling” en omvat artsen, tandartsen, apothekers,
gezondheidszorgpsychologen, psychotherapeuten, fysiotherapeuten, verloskundigen en
verpleegkundigen (artikel 3). Voor deze beroepen zijn krachtens de wet BIG het
deskundigheidsniveau en de opleidingseisen geregeld. Verder voorziet de wet BIG ook
in een bepaling die het instellen van een specialisme regelt waarbij de representatieve
beroepsorganisatie een belangrijke rol speelt. De tweede categorie is de “lichte regeling”
en is bedoeld voor paramedische beroepen waarbij als uitgangspunt geldt dat de
opleiding aan kwaliteitseisen moet voldoen (artikel 34). Enkel wie de door de minister
geregelde of aangewezen opleiding met goed gevolg heeft afgelegd, mag de
opleidingstitel gebruiken. 112