Download het volledig rapport - KCE

KCE Reports 148 Osteopathie en Chiropraxie 85
Kernboodschappen: de gevolgen van de (niet) conventionele
beoefening van de gezondheidszorg
• Enkel de houders van een diploma van arts en licentiaat in de tandheelkunde
mogen een diagnose stellen en een behandeling voorschrijven.
• De wet van 22 augustus 2002 betreffende de rechten van de patiënt zal pas
van toepassing zijn op de beoefening van de niet-conventionele praktijken
zodra de wet Colla uitvoering zal krijgen.
• Hetzelfde geldt voor de toepassing van de wet van 31 maart 2010
betreffende de vergoeding van schade als gevolg van gezondheidszorg.
• Bepaalde ziekenfondsen vergoeden bepaalde vormen van alternatieve
behandelingen.
• Hoewel er vaak sprake is van een georganiseerde opleiding, is het uitoefenen
van een niet-conventionele praktijk op vandaag nog niet erkend waardoor de
uitoefening ervan kan worden beschouwd als een onwettige uitoefening van
de geneeskunde.
• Hoewel er reeds verschillende beoefenaars van een niet-conventionele
praktijk werden veroordeeld voor de onwettige uitoefening van de
geneeskunde, blijken rechters meer en meer geneigd om onder bepaalde
voorwaarden niet over te gaan tot een schuldigverklaring.
5.1.6 De beoefening van de niet-conventionele geneeskunde in Europese
context
5.1.6.1 Twee opvattingen
Binnen de Europese Unie bestaan er hoofdzakelijk twee opvattingen over de
gezondheidszorg. 109
De eerste opvatting gaat ervan uit dat, op enkele uitzonderingen na, enkel artsen bevoegd
zijn om de geneeskunde te beoefenen (deze opvatting heerst er bijvoorbeeld terug in
België). Desalniettemin wordt er vaak in deze landen vastgesteld dat de vraag naar nietconventionele
geneeswijzen zo hoog is, dat er sprake is van een zekere tolerantie.
De tweede opvatting gaat uit van het tegendeel en stelt dat iedereen die dat wenst de
geneeskunde kan beoefenen, doch met uitzondering van bepaalde handelingen die
uitsluitend door artsen mogen worden verricht.
Deze tegenstrijdige opvattingen hebben tot gevolg dat het Europees Parlement vaak
geconfronteerd wordt met beoefenaars van de gezondheidszorg die in eigen land
officieel worden erkend, maar in een andere lidstaat worden veroordeeld voor de
onwettige uitoefening van de geneeskunde. Door de verschillen in status en erkenning
van niet-conventionele geneeswijzen binnen de Europese Unie, vormt dit een
belemmering van het vrije verkeer van personen en de vrijheid van vestiging (zoals
gewaarborgd door het verdrag betreffende de werking van de EU). Uiteindelijk werd er
in 1997 een resolutie aangenomen over de status van de niet-conventionele
geneeskunde (PB. Nr. C-182, 16 juni 1997, 0067), waarin het Europees Parlement aan
de Commissie verzocht zich te engageren voor de verdere ontwikkeling van de
erkenning van de niet-conventionele geneeswijzen. De resolutie pleitte voor een
erkenning van de niet-conventionele geneeskunde op voorwaarde dat de resultaten van
de studie dit toelaten. Op 11 juni 1999 vaardigde ook de Raad van Europa hieromtrent
een resolutie uit (weliswaar niet bindend voor de lidstaten) waarin ze de lidstaten
opriep om hun reglementeringen op elkaar af te stemmen. 110