Download het volledig rapport - KCE

12 Osteopathie en Chiropraxie KCE Reports 148
2.1.1.2 Wat is osteopathie?
Deze op het eerste zicht triviale vraag is essentieel om te kunnen uitmaken wat we nu
precies willen evalueren. GNRPO, de voornaamste overkoepelende beroepsorganisatie
hanteert een definitie van de osteopathie die algemeen aanvaard wordt door de leden
van de beroepsgroep :
« De osteopathie is een manuele, diagnostische en therapeutische benadering voor het
behandelen van functiestoornissen in de mobiliteit van gewrichten en weefsels in het
algemeen, en voor het vaststellen van het aandeel ervan in het ontstaan van
ziekteverschijnselen.»
Die definitie laat echter niet toe uit te maken wat die benadering is en waar ze zich
onderscheid van andere vormen van manuele therapie. Osteopathie ziet zichzelf in de
eerste plaats als een filosofie en een denkwijze, teruggaande op hun stichter, A.T Still
(1828–1917). Zijn therapeutisch concept is vooreerst gebaseerd op de principes van
Hippocrates en later ook op de overtuiging dat een inadequate bloedvoorziening en een
inefficiënte bezenuwing de normale fysiologie aantast (volgens van Dun, Reflecties over
CAMs: Osteopathie 2008). Er wordt in de osteopathie dan ook een sterke nadruk
gelegd op wat het holistische aspect van hun behandeling wordt genoemd die niet
gereduceerd kan worden tot een aantal technieken. In welke mate de filosofie nog
steeds relevant is voor de osteopathische praktijk is het voorwerp van intense debatten
in de verschillende osteopatische tijdschriften, waarvan er 5 Medline geïndexeerd zijn.
Het is moeilijk om het wetenschappelijke gehalte van die onderliggende filosofie te
beoordelen, daar die constant in evolutie is en door verschillende osteopathische
scholen en stromingen anders ingevuld wordt, gaande van een zeer traditionele
interpretatie dicht bij Still’s oorspronkelijke concept tot een vrijwel volledig verwerpen
van alle onderliggende filosofie waarbij alleen nog het holistische principe overeind blijft.
Wat betreft de technieken in de osteopathie, selecteerde Still op basis van studie en
ervaring een aantal technieken. Feitelijk was hij een eclecticus die geleidelijk aan systeem
aanbracht in door hem bewezen geachte diagnose- en behandeltechnieken. Hij baseerde
zich bij zijn keus uitsluitend op de empirie 11 .
Het gebruik van manuele technieken door osteopaten is in de loop van de jaren
geëvolueerd door intense uitwisselingen met kinesitherapeuten en hun subspecialisatie
manueel therapeuten, chiropractici en andere vormen van manuele therapie, waardoor
er zeer sterke overlap is tussen de verschillende types zorgverleners.
2.1.1.3 Wat is chiropraxie.
De WGO hanteert volgende definitie van chiropraxie 12 : ‘A health care profession
concerned with the diagnosis, treatment and prevention of disorders of the
neuromusculoskeletal system and the effects of these disorders on general health.
There is an emphasis on manual techniques, including joint adjustment and/or
manipulation, with a particular focus on subluxations’.
Centraal in de chiropractische filosofie zijn de begrippen ‘subluxatie’ en ‘innate
intelligence’. Onder subluxatie wordt een ‘functionele’ afwijking in de wervelkolom
verstaan, die de oorzaak is van diverse ziektebeelden. Die subluxaties zijn echter
verschillend van wat in de conventionele geneeskunde als subluxatie beschouwd wordt,
en gaan niet altijd gepaard met een zichtbare tekens. Innate intelligence is het zelfhelend
vermogen van het lichaam dat zou vrijgemaakt worden door manipulaties. Voor die
principes bestaat geen wetenschappelijk bewijs en het belang van die concepten is het
voorwerp van intense debatten onder chiropractici.