Download het volledig rapport - KCE

KCE Reports 148 Osteopathie en Chiropraxie 9
1.2.2 In België
De chiropraxie en de osteopathie zijn vanuit de Verenigde Staten overgewaaid naar
België. Hun implementatie in het Belgische medisch landschap waarvan we de
belangrijkste mijlpalen zullen aanhalen is op zijn minst gezegd apart.
1.2.2.1 Korte geschiedenis van de chiropraxie in België
Het begin van de geschiedenis van de chiropraxie in België situeert zich rond de jaren
’20. In 1923 begon Jules Gillet zijn praktijk in Brussel, nadat hij een opleiding had gevolgd
aan de Palmer School of Chiropractic. Enkele jaren later vestigden twee andere
beroepsbeoefenaars, E. D’Arras en H. Poeck, zich op hun beurt in Antwerpen.
Sindsdien kwamen er in België regelmatig nieuwe beoefenaars bij, niet meer echter dan
een tiental (in 1939 tellen we er 11). Deze hebben in 1932 een eerste
beroepsvereniging opgericht, de Belgische Vereniging voor Chiropractors (BVC) 10 , die
officieel werd erkend als beroepsvereniging in 1946 en waarvan Henri Gillet, zoon van
Jules Gilet, als eerste voorzitter was.
De implementatie van de chiropraxie in België is niet zonder enig probleem verlopen,
meer bepaald door de nationale reglementering van de uitoefening van de geneeskunde,
die het recht om voor te schrijven, een diagnose te stellen en zieken te behandelen
voorbehoudt aan artsen. Er zijn doorheen de Belgische geschiedenis verschillende
processen geweest betreffende de onwettige uitoefening van de geneeskunde, met als
hoogtepunt op het einde van de jaren ’70. In 1977 maakten 28 praktijken in Brussel en
omgeving het voorwerp uit van vervolgingen door de nationale politie die materieel
bewijs zocht van illegale praktijk. België telde toen een zeventigtal beoefenaars
geregistreerd bij de BVC.
Paradoxaal genoeg kwam er tijdens dezelfde periode een beweging op gang voor
erkenning van de chiropraxie in België, georganiseerd door Frank Van Eeckhoven en
Michel Fossé, die opeenvolgend voorzitter waren van de BVC. Dit heeft uiteindelijk
geleid tot de welbekende “wet Colla” van 1999 (Cf. infra).
Hoewel het klimaat tot op vandaag weinig is veranderd, blijven de negatieve ervaringen
van destijds hangen, vooral in een reeks van artikels en uitzendingen op televisie die de
risico’s van chiropraxie aan de kaak stellen.
1.2.2.2 Parallele geschiedenis van de osteopathie in België
In Europa bleef de osteopathie grotendeels buiten de conventionele geneeskunde en
ontwikkelde zich op een andere manier dan in de VS, onder meer door een grotere
nadruk op manipulaties. Osteopathie in Europa blijft zeer divers en pogingen om tot
een consensus te komen over wat osteopathie eigenlijk is blijven moeilijk, als voorbeeld
hiervan is het verwerpen van het ‘scope of practice’ document van de Britse General
Osteopatic Council door een groot deel van de Britse osteopaten.
Het introduceren van de osteopathie dateert van een 50 tal jaar later dan de
chiropraxie. In de loop van de jaren ’60 zijn een aantal Belgische kinesitherapeuten naar
Maidstone in Kent getrokken, een groot opleidingsinstituut van Europese osteopathie.
De eerste Belgische osteopaten meldden zich begin jaren ‘70 en zijn afgestudeerd in het
VK of in Frankrijk. In de loop van de tijd werden een aantal scholen met meestal
bijbehorende beroepsorganisaties opgericht, die ook gedeeltelijk verschillende
opvattingen en stromingen binnen de osteopathie vertegenwoordigen, al is het niet altijd
duidelijk wat de respectievelijke rol van persoonlijke conflicten en ideologische
verschillen zijn. De meesten daarvan werden onder een gemeenschappelijke koepel
ondergebracht, de Groepering, Nationaal en Representatief voor de Professionele
Osteopaten (GNRPO). Eén organisatie bleef hierbuiten, Unie voor gediplomeerden in
de Kinesitherapie en Osteopathie(UKO). Het voornaamste twistpunt zou zijn dat zij
vasthouden aan de gecombineerde uitoefening van kinesitherapie en osteopathie, daar
waar de leden van de GNRPO op een exclusieve uitoefening van de osteopathie
aandringen.