Download het volledig rapport - KCE

68 Osteopathie en Chiropraxie KCE Reports 148
5.1.2.2 De uitoefening van de geneeskunde
Onder de uitoefening van de geneeskunde wordt verstaan het gewoonlijk verrichten van
elk handeling die tot doel heeft of wordt voorgesteld tot doel te hebben, bij een
menselijk wezen, hetzij het onderzoeken van de gezondheidstoestand, hetzij het
opsporen van ziekten en gebrekkigheden, hetzij het stellen van de diagnose, het instellen
of uitvoeren van een behandeling van een fysische of psychische, werkelijke of
vermeende pathologische toestand, hetzij de inenting. In België werd er voor gekozen
om artsen hiertoe een wettelijk monopolie te geven. Enkel wie aan daarvoor gestelde
voorwaarden beantwoordt, zijnde een diplomaverplichting, een visumplicht bij het
Directoraat-generaal Gezondheidsberoepen van de FOD Volksgezondheid en een
inschrijving op de lijst van de orde van geneesheren, mag de geneeskunde uitoefenen.
Dit monopolie heeft een exclusief karakter. Dit wil zeggen dat met uitsluiting van alle
anderen, enkel artsen bevoegd zijn om de geneeskunde uit te oefenen. Hierop bestaan
er slechts twee uitzonderingen voor de vroedvrouwen en de tandartsen, die eveneens
bevoegd zijn om de geneeskunde uit te oefenen, doch elk wat hun eigen domein betreft.
Daarnaast vertoont dit monopolie van artsen ook een algemeen karakter in die zin dat
élke arts bevoegd is om alle handelingen van de geneeskunde te beoefenen, ongeacht
een eventuele (sub)specialisatie. 91
5.1.2.3 De uitoefening van de kinesitherapie
Ook de uitoefening van de kinesitherapie is verbonden aan wettelijke voorwaarden,
namelijk in het bezit zijn van een erkenning van de minister van volksgezondheid en een
visum van de titel bij het Directoraat-generaal Gezondheidsberoepen van de FOD
Volksgezondheid. De beoefening van de kinesitherapie is niet enkel voorbehouden aan
kinesitherapeuten, vermits ook artsen de kinesitherapie mogen beoefenen (zelfs zonder
specifieke erkenning daartoe). Een omgekeerde redenering gaat daarentegen niet op,
waardoor het kinesitherapeuten niet is toegestaan de geneeskunde te beoefenen. Een
kinesitherapeut mag overigens slechts de kinesitherapie uitoefenen na voorschrift
hiertoe van een verwijzende arts. Beoefent hij de kinesitherapie zonder een voorschrift
van een arts, dan maakt hij zich schuldig aan de onwettige uitoefening van de
geneeskunde als hij dit op een gewoonlijke basis doet. 91 Het vaststellen van een
“gewoonlijke” basis wordt overgelaten aan het oordeel van de feitenrechter. Bepaalde
rechters hebben reeds een gewoonte vastgesteld vanaf twee of drie handelingen (vb.
Cass. 20 september 1937, Gent 2 februari 1965). Anderzijds werd er ook reeds
geoordeeld dat de gewoonte niet mathematisch moet worden bekeken, maar moet
worden vastgesteld rekening houdende met de omstandigheden en de bijzondere
elementen van elke zaak. Er is dan sprake van een gewoonte indien blijkt dat de
handelingen niet uitzonderlijk of accidenteel waren (Corr. Namen, 13 oktober 1982). 91
5.1.2.4 De uitoefening van de verpleegkunde
Ook de uitoefening van de verpleegkunde is verbonden aan een aantal wettelijke
vereisten, namelijk het beschikken over een vereiste beroepstitel alsook over de
erkenning van deze beroepstitel en over een visum verkregen bij het Directoraatgeneraal
Gezondheidsberoepen van de FOD Volksgezondheid. Bovendien zijn de
activiteiten die enkel verpleegkundigen mogen uitoefenen wettelijk opgelijst als A-, B1-,
B2- en C-handelingen. 91