Download het volledig rapport - KCE

56 Osteopathie en Chiropraxie KCE Reports 148
Osteopathische behandelingen monden bijna nooit uit in het stellen van een diagnose in
de medische zin van de term. De osteopathische diagnose beperkt zich meestal tot de
identificatie van een gewricht of een orgaan dat op biomechanisch vlak niet correct
functioneert. Het ‘probleem’ wordt dan in verband gebracht met lichamelijke
gewoonten, psychologische ‘schema’s’ of andere elementen waarmee rekening wordt
gehoudens tijdens de behandeling.
« We hebben niet de competentie van een arts om een diagnose te stellen…» (beoefenaar
osteo 3).
De osteopathische behandelingen verschillen sterk van de ene beoefenaar tot de
andere. Hoewel de ‘manipulaties’ het centrum vormen van de behandeling, worden
andere perifere handelingen ook gesteld.
Het daadwerkelijke ‘lichaamscontact’ dat tussen de gebruiker en de beoefenaar
plaatsvindt, maakt de osteopathische behandeling effectief erg bijzonder. Op die manier
wijken de osteopathische consultaties af van het klassieke model van de medische
consultatie dat wordt gekenmerkt door een zeker ‘afstand houden tussen de lichamen’
en tijdens hetwelk de arts van zijn patiënt verwacht dat hij zich ongevoelig toont voor
de palpaties en lichte en voorzichtige aanrakingen van het medisch onderzoek 87 .
Maar het is toch vooral door zijn ‘holistische’ benadering dat de osteopathie zich
onderscheid van de andere manuele benaderingen. In de osteopathie is elke patiënt een
‘bijzonder geval' waarbij de symptomen een manier van leven, een situatie, gewoonten,
gedragingen, enz. weerspiegelen die de behandeling vaak wilt doorbreken, reorganiseren
.
Ook psychologische aspecten spelen een rol : de lichamelijke ‘letsels’ of andere
‘klachten’ waarvoor ze door de gebruikers worden geconsulteerd hebben altijd een
‘psychologische’ factor.
« Het is altijd psychologisch: Indien men een verstuiking heeft omdat men niet gezien had dat
er een gat in de weg was, dan is dat omdat men met zijn gedachten ergens anders was »
(beoefenaar osteo 1) .
« Ik doe zelf geen psychologie, maar ik hou er wel rekening mee. Vaak zie ik dat patiënten
bepaalde inspanningen doen wanneer ze woedend zijn en zich dan kwetsen, anderen kwetsen
zich wanneer ze kalm zijn… Wat er gebeurt is het gevolg van de manier waarop men eet,
werkt, enz. » (beoefenaar osteo 3).
De individualisering van de osteopathische behandeling is dus het in de praktijk
vertalen van deze ‘holistische’ benadering wat veronderstelt dat twee personen die op
consultatie komen voor dezelfde symptomen waarschijnlijk op een verschillende manier
zullen behandeld worden.
« Het is zoals bij de homeopathie, elke patiënt is een geval apart, dat is trouwens ook een
beetje het moeilijke ervan… je kunt niet standaardiseren… en de situatie van elke persoon
kan wijzigen… » (beoefenaar osteo 1).
Na de behandeling en het opnieuw onderzoeken van de patiënt eindigt de
osteopathische consultatie vaak door raadgevingen of oefeningen die de patiënt dagelijks
thuis moet uitvoeren. Deze oefeningen hebben tot doel om het effect van de
behandeling te verlengen, maar kunnen ook bedoeld zijn om de patiënt ertoe aan te
zetten een verandering aan te brengen in bepaalde houdingen, een bepaalde manier van
leven, zoals voedingsgewoonten, sportbeoefening, enz.
In het algemeen vormt de osteopathie dus zeker geen homogene discipline, maar neigt
eerder naar een idiosyncratische praktijk voor elk van haar beoefenaars. Het lijkt alsof
de osteopathische behandelingen bestaan uit een geheel van vaak heterogene elementen
die echter toch een ‘totaliteit’ vormen die niet kan worden herleid tot alleen maar de
manipulaties van de osteopaat.
De originaliteit van de osteopathische behandelingen is waarschijnlijk deze originele
combinatie van specifieke en algemene elementen, en dit is trouwens ook de mening
van sommige beoefenaars.