Edmond Sacré Portret van een stad - Gent Cultuurstad vzw ...

Eén beeld: gebald, overduidelijk, aangrijpend
invoelbaar. Mise-en-place en mise-enscène
vullen elkaar aan, drijven elkaar omhoog
tot een beeld dat de hele verhouding
van de instelling duidelijk maakt.
— Serie en Sequens
Series zijn opsommingen, een inventaris; de
volgorde doet er niet toe. Een sequens daarentegen
is een reeks waarin de beelden in
een vaste orde bekeken moeten worden.
Sacré maakt zowel series als sequensen.
Series: een inventaris van het kerkmeubilair
in Sint-Baafs, een serie uniformen van
lijkdragers, een serie lijkwagens, inventaris
van de lokalen van het OCMW, inventaris
van kledij van begijnen, inventaris
van gevels enzovoort. Lijstjes. Sacré gebruikt
voor series één vaste vorm. Zo min
mogelijk verschillen in de opnames zodat
de serie helder blijft. En de serie is altijd
een ‘hebben’. Een serie somt eigendom op.
Sequensen: geen ‘hebben’ maar ‘doen’.
Geen ‘en, en’ maar een ‘vooraf en erna’.
De beelden hebben een min of meer vaste
plaats in de rij, en vertellen ieder iets
anders: een volgende ruimte, fase, verloop
van een dag, wandeling. Ieder beeld een
zelfstandig tableau, tegelijk toch met andere
beelden verbonden. ‘Doen’. Mensen,
figuranten zijn nodig om handelingen te
laten zien.
Het verhaal is eenvoudig: het dagelijkse
leven in een begijnhof, het maken van bier,
[56]
van katoen tot textiel, een bezoek aan
Zeeland, het kanaal van sluis tot monding.
In deze sequensen zie je de ambities
van Sacré op zijn sterkst. Deze tijdrovende
manier van werken is een volwaardige esthetiek
geworden. Er wordt iets afgerond
in zijn oeuvre.
— Het blauwe habijt
Sacré komt het stille begijnhof opgereden
met zijn apparatuur, een assistent, misschien
een van zijn dochters. Vandaag portretten,
met de zusters in die prachtige
blauwen van hun habijt. [afb.18]
De grootjuffer heeft ze aangeduid, zijn
ze wat zenuwachtig? Straks voor de camera,
bediend door een flamboyante, wat
oudere man, met de haarbos van de kunstenaar.
Viriel, gepassioneerd. Maar zijn
ze echt voorbereid op deze man, die belangstelling
en afstand samenbrengt?
Straks zal hij iets met ze doen, maar wat?
Deze sessie zal hun leven veranderen. Ze
zullen dat ritueel nooit meer uit hun lijf,
uit hun psyche kunnen bannen.
Een portret, wat is dat? Zo de twijfel
als ze de trap naar beneden afdalen.
Hoe doen ze dat, onzeker als ze zijn, om
een trap af te dalen, op weg naar een
geïmproviseerde portretstudio? Hoe
zelfbewust? ‘Dit is mijn lichaam,’ moeten
ze wel denken (ze horen die zin iedere
ochtend tijdens de eredienst), dat daar
centraal staat.
[17] Edmond Sacré. Bureel van Weldadigheid, wachtzaal, s.d. (Archief OCMW Gent)