Edmond Sacré Portret van een stad - Gent Cultuurstad vzw ...

hoe krijg ik dit in godsnaam in beeld? In de
stad fluiten ontelbare details hem verlangend
toe als de enige man ter wereld. Zo
veel liefde en verlangen in iedere gevel, in
iedere pose, in de vitrine van een bakker,
de schort van de bakkersvrouw en namen
als ‘In ’t Zonneke’.
Het is een heel andere Sacré die van een
fabrieksgebouw een buitenzicht moet maken.
Een andere Sacré die de fabriekshal binnengaat
en bij enorme machines arbeidsters
fotografeert in stof en hels lawaai. Hier is
een aandachtige en tijdrovende regie niet
meer mogelijk, ook niet de studie voor een
portret. Improvisatie, reportage, moderne
fotografie, dan toch maar? En daarna: hoe
komt hij thuis?
Met de camera is het stappen op het
terrein, niet wandelen op straat. Gras onder
de schoen, grond die meegeeft. Varen in
de haven. Standpunten liggen niet klaar,
ze moeten uitgevonden worden, ter plaatse.
Bereidde hij zijn opnames voor? Met afspraken
voor de fotoproductie?
[59]
Nieuwe opdrachten, nieuwe manieren
van werken, nieuwe vormen. Sacré maakt
zich bekend als photographe artistique et
industriel (die zo moderne combinatie).
In die aankondiging vat hij eigenlijk de
hele moderne kunst van de twintigste
eeuw samen. Voor hem, de fotograaf,
is het spagaat tussen kunst en industrie
extreem. Fotokunst is zo al problematisch,
industriefotografie heeft zelfs geen traditie,
met mogelijke werkwijzen en beeldvormen.
Kunstenaars, hoe moeilijk de
opdracht ook is, hebben het makkelijker.
Er ligt een hele traditie achter hen,
tijdgenoten kunnen de discussie sturen,
de tijdsgeest begrijpt moeiteloos de
complexiteit van de opdracht. Niet zo
de industriefotograaf. Hij heeft alleen
maar de industrieel, de ambtenaar,
als gesprekspartner en alleen duidelijkheid
als opdracht. Leesbare, heldere
foto’s. De hele constructie van een
machine moet je het liefst in één beeld
kunnen zien.
[19] Edmond Sacré. Vlasspinnerij ‘La Liève’ aan de Wiedauwkaai, s.d. (De Zwarte Doos — Stadsarchief Gent)