Edmond Sacré Portret van een stad - Gent Cultuurstad vzw ...

Sacré praat als kunstfotograaf met
kunstminnenden. Sacré als industriefotograaf
zit met een raad van bestuur aan
tafel. Ze zijn matig in foto’s geïnteresseerd,
willen ze met één enkele blik rond
laten gaan. Geen inspirerende commentaar.
Sacré staat er alleen voor. De industrieel
fotograaf moet oplossingsgericht
werken (de kunstenaar daarentegen denkt
probleemgericht).
In het grootschalige project over de
haven van Gent zie je meteen de problemen
waarvoor oplossingen aangebracht moeten
worden. Machines in een werkhal fotograferen,
dat is al lastig genoeg, al lijken de
problemen niet onoverkomelijk. Maar een
terrein, vlak, uitgestrekt, zonder oriëntatiepunten?
De gebouwde objecten zijn weinig
verschillend. Tussen die constructies
onderling zie je geen meteen duidelijke
afstanden. Waar moet je naar kijken? Geen
gevel, geen opvallende ingang, anoniem,
ongespecificeerd, zonder karakter. Niets
geeft richting aan je blik, niets valt op.
[60]
De opnames zelf kun je alleen op één
horizontale lijn zetten, zonder diepte,
zonder perspectief. Abstracte lijnen. Alles
wat een beeld nodig heeft is hier afwezig.
Een aangemeerd schip brengt even soelaas
maar biedt geen oplossing voor het fotograferen
van het kale haventerrein.
De problemen die hij ontmoet, de weerbarstigheid
van een terrein om landschap
te worden, maakt een grote kwaliteit vrij,
een epische kracht. Dat is de moderne
wereld, een globaliserende uitgestrektheid
in een glijdend panorama. [afb.20]
Wat een verschil met de elegante, intelligente
fotograaf van gevels en monumenten
die hij als stadspoëzie (toch wel) in
elkaar steekt. In de stad: gevels met een
leven daarachter, vensters en deuren waar
omstanders doorheen kijken, torens met
een uurwerk erboven, doorkijken van de
ene straat naar het volgende plein. En
onder de klinkerstenen geschiedenis die
men op kan graven. Een cultuur heeft dat
lapidarium in de ondergrond als voeding
[20] Edmond Sacré. Sluizendok, s.d. (De Zwarte Doos — Stadsarchief Gent)