eindwerk B. Duytschaever.pdf - GGS Jeugdgezondheidszorg

3.3.1.2 Diagnose
Bij SLI zijn nonverbale cognitieve capaciteiten losgekoppeld van taalcapaciteiten. De
diagnose van SLI wordt dan gesteld door de taalvaardigheden van een kind te vergelijken
met zijn non-verbaal cognitief functioneren (performaal IQ) (3,20).
Verder is SLI een uitsluitingsdiagnose met de volgende criteria (2,3,5,12,20):
1. Geen benedengemiddelde intelligentie of mentale retardatie.
2. Er is geen gehoorsstoornis.
3. Geen afwijking aan de spraakorganen.
4. Het kind heeft ook geen aantoonbaar neurologisch letsel.
5. Het kind heeft geen emotionele problemen, geen contactstoornis.
6. Er is geen sprake van extreme deprivatie: sociale of taaldeprivatie.
7. En er is evenmin kinderpsychiatrische problematiek.
3.3.1.3 Het totale taalbeeld
Kinderen met SLI kunnen stoornissen hebben in de expressieve taal of in de receptieve én
expressieve taal. Er kan een wisselend accent liggen op taalproductie, taalbegrip en
communicatieve vaardigheden. Dikwijls bestaat er geen eenduidige samenhang tussen die
drie domeinen. Eén, enkele of alle taalniveaus zijn betrokken: fonologische, semantische,
syntactische en pragmatische problemen kunnen in verschillende verhoudingen
gecombineerd voorkomen (2,3,12):
1. Fonologische problemen: vertraagde fonologische ontwikkeling (het kind is minder
verstaanbaar dan men volgens zijn leeftijd zou verwachten) of atypische fonologische
processen.
2. Semantische problemen hebben te maken met het niet-leeftijdsadequaat begrijpen
van de betekenis van woorden en zinnen in een bepaalde context. Semantische
problemen werken ook door op het taalbegrip van kinderen en op de
benoemingsflexibiliteit, de woordvorming en de woordvinding. Hierdoor lijkt het alsof
het kind voorgoed in de fase van niet-vloeiend spreken blijft hangen.
3. Kinderen met specifieke taalstoornissen hebben vaak syntactische problemen op
basis van hun problemen met werkwoordsvervoegingen en de constellatie van de
zinsdelen die bij het werkwoord horen (de argumentstructuur). Het blijkt dat kinderen
met specifieke taalstoornissen een aantal kernfouten maken: het
werkwoordsmorfeem wordt weggelaten, de stamvorm wordt gebruikt. Het kind
gebruik enkelvoudige werkwoordsvormen terwijl het onderwerp van de zin
meervoudig is. Het werkwoord blijft onvervoegd aan het einde van een uiting staan.
Er wordt een tegenwoordige tijdsvorm gebruikt terwijl de handeling in het verleden
19