2014_armoede_ongedeelde_stad_v2

158 bezig sinds we onderzoek doen naar de zelfredzaamheid van
burgers in precaire posities (zie Huber & Bouwes, 2011; Stam,
2012). Hoe kunnen deze burgers op een menswaardige manier
de verantwoordelijkheid voor hun leven terugkrijgen Hoe
kunnen sociaal werkers hen daarbij helpen en wat moeten ze
daarvoor kunnen
Deze vragen hebben de laatste tijd aan belang gewonnen en
dat komt niet alleen door de economische crisis. Er zijn al langer
signalen dat er in Nederland hardnekkige armoede bestaat en
dat het uitgebreide systeem van hulp- en dienstverlening daar
niet goed raad mee weet (Meijer e.a., 2011). Sinds enige jaren
schakelen veel gemeenten over op sociale buurt- en wijkteams.
Deze teams ontmoeten huishoudens waarin verschillende problemen
tegelijk spelen waaronder hardnekkige, generaties overstijgende
armoede. Onder regie van de gemeente pakken de
teams deze taaie en meervoudige problematiek gecoördineerd
aan. Werkend vanuit het credo ‘één plan, één regisseur, één
budget per huishouden’ proberen ze ervoor te zorgen dat bewoners
die met complexe problemen kampen weer de regie krijgen
over hun leven. Lukt dat
Weerbarstigheid van complexe armoede
Sinds 2009 vindt veel onderzoek plaats naar het reilen en zeilen
van sociale buurtteams. Dat laat zien dat de sociaal werkers in
deze teams, ondanks hun bewonderenswaardige inspanningen,
soms worstelen met hun opdracht. Het doel om met één plan
duurzame verbeteringen voor elkaar te brengen blijkt bij sommige
huishoudens te hoog gegrepen. En dat terwijl gemeenten
vaak al rekenen op het succes van deze benadering, getuige het
feit dat ze die al hebben ingeboekt als een bezuiniging elders op
de hulp- en dienstverlening.
Bij sommige huishoudens blijkt de problematiek zo weerbarstig
dat sociaal werkers in deze teams geen kans zien de eigen
regie te bevorderen. Het lukt hen onvoldoende om de
krachten en kansen te benutten voor zover die in en om deze
huishoudens aanwezig zijn. De verwevenheid van de problemen
die ze er tegenkomen is te complex (zoals medische, relationele,
psychiatrische, sociale, culturele, justitiële en financiële
problemen). Binnen de hun toegestane tijd en middelen
vinden ze geen duurzame oplossingen. Of anders gezegd: in
hun beleving zijn die toegestane tijd en middelen ontoereikend,
gemeten naar de complexiteit van de problematiek in
dergelijke huishoudens.