2014_armoede_ongedeelde_stad_v2

34
voorzieningen en vergoedingen (O+S, 2013b, p. 28). Op de directe
vraag of men moeite heeft met rondkomen, geeft in 2012 ruim
39% aan dat dit zo is. In 2008 en 2010 was dat 34%. Bovendien
steeg tussen 2011 en 2013 het aantal huishoudens dat naar de
voedselbank gaat. Niet alleen het aandeel arme huishoudens nam
dus toe, zeer waarschijnlijk werden onder de armen eveneens de
financiële problemen heviger, door toenemende schulden en
betalingsachterstanden.
Concentraties van armoede in Amsterdam
Het absolute en relatieve aandeel bijstandsontvangers in Amsterdam
steeg en binnen de groep van minima werd het aandeel
bijstandsontvangers ook steeds groter. Uit De staat van de stad
Amsterdam VII (O+S, 2013b, p. 86) blijkt bovendien dat er in
2012 veel meer concentraties van bijstandsontvangers zijn dan
in 2008. De concentratiegebieden zijn vooral te vinden in Amsterdam
Nieuw-West en Zuidoost. Kortom, de groep waarbinnen
de armoedeproblematiek het hevigst is, woont meer dan voorheen
bij elkaar in bekende achterstandswijken in Amsterdam.
De vraag is welke ongewenste negatieve gevolgen dit heeft voor
deze mensen én voor de gebieden waarin zij wonen, bijvoorbeeld
waar het gaat om sociaal isolement. Hier ga ik later op in.
Eerst beschrijf ik nu de versoberingen en het niet-gebruik
van voorzieningen en welke gevolgen daarvan uitgaan voor de
hevigheid van de ervaren armoede. Later verbind ik dit aan de
vraag in welke mate armoede zich vertaalt in sociaal isolement.
Financiële verslechteringen voor arme huishoudens
Versoberingen, dus een lager besteedbaar inkomen
Traditioneel heeft de verzorgingsstaat de functie zijn burgers te
verzorgen – het bieden van een adequaat financieel vangnet –
en te verzekeren tegen loonderving en de kosten van medische
zorg (WRR, 2006). De overheid sneed in tal van voorzieningen
die horen bij deze functies, zoals in de werkloosheidswet (WW).
Werkloosheid is een belangrijke oorzaak van armoede. De werkloosheid
onder de beroepsbevolking steeg van 5,4% in 2010,
naar 8,5% in de zomer van 2013. Door versoberingen in zowel
de hoogte als de duur van werkloosheidsuitkeringen nam onder
arme werklozen het besteedbare inkomen af. Bovendien stroomden,
door de kortere periode van recht op WW, veel werklozen
sneller in de bijstand, waardoor hun inkomen nog verder daalde
en daarmee de kans op hevige armoede steeg.