2014_armoede_ongedeelde_stad_v2

wijsheid van een kant-en-klare oplossing in pacht heeft, werken
zij samen met ingewikkelde klanten, met de informele krachten
in hun leefwereld (met familie, vrienden, buren of collega’s) en
met formele krachten in de systeemwereld (met andere professionals).
De meeste armoedebestrijding – van schuldhulpverlening tot
arbeidsintegratie – wordt gekenmerkt door een instrumentele
werkwijze waarbij getracht wordt de complexiteit van de problematiek
in te dammen. Zo wordt gewerkt met classificaties
van buitenaf (bijvoorbeeld met zelfredzaamheidsmatrixen en
participatieladders). Een dergelijke reductie van levens in armoede
heeft vaak tot gevolg dat juist bij mensen met complexe
problematiek weinig resultaat geboekt wordt (Meijer e.a., 2011).
Bij hen kan een BOS-benadering uitkomst bieden.
161
Frieda heeft altijd één ding voor ogen gehad: opleiding is de weg naar
een rooskleuriger bestaan. In de loop der tijd heeft ze daar weleens
aan getwijfeld, want op die ‘goede scholen’ waar ze haar kinderen
naartoe bracht, zitten leerlingen die ieder jaar met hun ouders op
vakantie gaan, soms vaker, en niet alleen naar Beekbergen maar ook
naar Frankrijk of Amerika. Dure laarzen, schoolreisjes naar Londen,
muzieklessen, huiswerkbegeleiding, elke dag bracht voor haar nieuwe
afwegingen en strijd. Daniel heeft zelfs zo’n weerstand tegen schulden
opgebouwd dat hij niet wil lenen voor zijn studie. Dagelijks
loopt Frieda tegen het feit aan dat ze zelf geen hogere opleiding heeft
genoten. Voor een studie was vroeger geen geld en nu beseft ze dat
er voor haar nooit een topsalaris in zal zitten. Ze betwijfelt of ze
ooit van het armoedestempel afkomt. Haar ouders zijn dood. Haar
directe omgeving bestaat uit daklozen of mensen die het op een
andere manier slecht getroffen hebben en zeker niet in staat zijn
haar financieel te steunen of de kinderen wat toe te stoppen. De
meesten hebben zelf schulden. Frieda kent het gevoel zonder geld te
zitten en laat daarom mensen nooit in de kou staan. Zo heeft ze er
een gewoonte van gemaakt om bij begrafenissen voor de bloemen te
zorgen en betaalt ze de tramkaartjes voor anderen.
Te weinig aandacht voor intergenerationele armoede
Als we sociaal werkers spreken, of ze nu bij de GGD, in een
buurtteam of bij de maatschappelijke dienstverlening werken,
krijgen we te horen hoe ze bij bepaalde achternamen denken:
‘Oei, dat is een bekende naam…’ Ze hebben wel een besef van
intergenerationele overdracht van armoede, maar aarzelen om
daar iets mee te doen.