2014_armoede_ongedeelde_stad_v2

44 Armoede in de Vogelbuurt 1
De soldaten
Acharaf (15), Mootje (14), Murat (12), Yasin en Ryan
(beiden 9 jaar oud). Ze zijn een groep jongens die meestal op
straat rondhangt. Ik ontmoet ze op een van hun vaste
hangplekken: het schoolplein van basisschool Het Vogelnest
aan de Mussenstraat in Amsterdam-Noord.
Ze vertellen algauw dat dit niet hun hele groep is. Ze zijn
met zo’n vijftien jongens van acht tot vijftien jaar die hun vrije
tijd meestal op straat doorbrengen. Wat gelijk opvalt, is dat ze
allemaal in dure merkkleding rondlopen en bijna allemaal in
het bezit zijn van de nieuwste smartphones. Acharaf zegt met
enige trots dat zij ‘de soldaten van de straten’ zijn. Meteen
begint de rest van de groep uit volle borst te zingen: Wij zijn de
soldaten van de straten, er is niemand die ons wat kan maken.
Je moet swag zijn
De jongens noemen zich de soldaten, omdat ze aangeven voor
niemand bang te zijn en hun Vogelbuurt te beschermen tegen
groepen uit andere buurten. De buurt is van hen en zij maken
uit wat hier gebeurt en wie erbij hoort. Hun club van soldaten
heeft duidelijke regels. Je snitcht niets, ook al weet je dat een
van de soldaten iets crimineels heeft gedaan. Om erbij te horen
moet je swag zijn, een grote mond hebben en vooral niet bang
zijn. Belangrijk is ook dat je de taal van de straat spreekt.
Ik spreek die duidelijk niet, want ik vraag gelijk wat
snitchen en swag betekenen. Ze beginnen te lachen: ‘Zie je
dat dan niet Wij zijn swag, we zien er goed uit en zijn geen
zwervers. Wij maken money en dat moet iedereen kunnen
zien. Wij gaan voor niemand uit de weg. Losers dulden we
niet, die pesten we weg. En als een van ons op straat in de
problemen komt, hebben we een lokroep.’ Ze laten de lokroep
horen – het doet mij denken aan het oehoegeluid van een uil