Basis Zorgprogramma - Efp

Basis Zorgprogramma
Gestructureerde klinische risicotaxatie
Gestructureerde klinische risicotaxatie combineert de empirisch vastgestelde risicofactoren met het
oordeel van een deskundige. Daarbij voert de deskundige gestandaardiseerd een risicotaxatie uit
met een checklist van empirisch vastgestelde risicofactoren. Naast statische factoren gaat het ook
om dynamische factoren en kan men zowel het recidiverisico als de verandering daarvan meten. De
deskundige gebruikt zijn kennis en ervaring niet alleen om risicofactoren te scoren, maar ook om de
items te interpreteren, te integreren, te combineren en te wegen. Het eindoordeel over het risico
van toekomstige recidive luidt vervolgens ‘laag’, ‘matig’ of ‘hoog’. Deze vorm van risicotaxatie biedt
meer inzicht in de risicofactoren dan de andere methoden.
Behalve een inschatting van het recidiverisico heeft deze methode de volgende opbrengsten.
Aanknopingspunten voor de behandeling.
Aanknopingspunten voor een meer consistente en transparante besluitvorming over
verlof en uitstroom.
Aanknopingspunten voor betere communicatie tussen de professionals over de risico’s
tijdens behandeling en resocialisatie. Op welke risico’s is men bij een bepaalde patiënt
bedacht, welke factoren lenen zich voor een op de persoon toegesneden
risicomanagement, en hoe ziet dat eruit voor de verschillende soorten verlof?
Betere bescherming van de rechten van de patiënt.
Gegevens voor de evaluatie van de behandeling (door herhaald te meten).
Voor meer informatie over gestructureerde klinische risicotaxatie: (link)
Gestructureerde klinische risicotaxatie
Het belang van een gestructureerde risicotaxatie bij personen die onder invloed van een
geestesstoornis een ernstig delict plegen, vindt in steeds bredere kring erkenning. Het
Verlofbeleidskader (DJI, 2009b) schrijft voor dat een verlofaanvraag een taxatie geeft van het
delictrisico met een risicotaxatie- instrument. De reden is dat de consistentie en transparantie van
de besluitvorming over verlof en uitstroom zo groter worden, terwijl de toepassing van de TBSmaatregel
zelf preciezer wordt, wat het aantal recidives kan terugdringen.
Onderzoek laat zien dat gestructureerde risicotaxatie (zowel actuariële risicotaxatie als het
gestructureerde klinische oordeel) betrouwbaarder is en een betere inschatting geeft van de kans
op recidive dan een ongestructureerd klinisch oordeel (Campbell et al, 2007; Hildebrand et al, 2005;
De Vogel, 2005). In een onderzoek van De Vogel (2005) voorspelde het gestructureerde klinische
oordeel seksuele recidive voor plegers van seksueel grensoverschrijdend gedrag na een TBSbehandeling
beter dan een actuariële inschatting. Het beeld is echter niet eenduidig (De Vogel et al,
2004).
35