Basis Zorgprogramma - Efp

Basis Zorgprogramma
Daarnaast is er sprake van een onderzoek van GGZ-Nederland en het Kenniscentrum
Zorgverzekeraars Nederland. De ambitie is dat over vijf jaar alle GGZ-instellingen met ROM werken.
De ROM van GGZ wijkt overigens af van die voor de TBS. De GGZ richt zich vooral op quality of
life (link), wat in de TBS niet primair een effectmaat is, en gebruikt de ROM meer als een
management tool.
Routine Outcome Monitoring
In een studie naar de toepasbaarheid en realiseerbaarheid van methoden van therapieeffectonderzoek
in de TBS-sector bevelenDe Beurs en Barendregt (2008) aan ROM te
implementeren. Het voornaamste kenmerk van ROM is dat men het effect van klinisch handelen in
de praktijk van alledag methodologisch verantwoord meet. Daarbij maakt men zoveel mogelijk
gebruik van telkens dezelfde, wetenschappelijk ontwikkelde instrumenten. Na een aanvangsmeting
meet men periodiek de klachten en het functioneren van alle patiënten van een kliniek en legt men
de aard van de behandeling voorafgaande aan de meting vast. Doel van dergelijk onderzoek is na te
gaan in hoeverre behandelingen, die eerder onder gecontroleerde omstandigheden van
wetenschappelijk effectonderzoek werkzaam zijn gebleken, ook in de klinische praktijk effectief
zijn.*
Er zijn verschillende subdoelen bij ROM die relevant kunnen zijn voor de FPC’s.
ROM geeft de individuele behandelaar en patiënt feedback over het verloop van de
klachten en ondersteunt zo het klinische handelen. ROM streeft naar een optimale
afstemming van meetmomenten en het klinische handelen, om zo op de juiste
momenten gegevens te genereren voor beslissingen over voortzetting, verandering of
afsluiting van de behandeling.
ROM biedt het management meer inzicht in de effectiviteit van de verschillende
(sub)divisies van de instelling en van individuele therapeuten.
ROM leidt tot een ‘meetvriendelijke’ cultuur in de instelling. Binnen een dergelijke
cultuur ondersteunen uitkomsten van de ROM uitspraken over het klinische functioneren
van patiënten. ROM invoeren kan dus de individuele behandelevaluatie ten goede
komen.
Dit vereist ook infrastructurele voorzieningen om variabelen die relevant zijn voor de therapie
systematisch te monitoren. Een dergelijke infrastructuur bestaat minimaal uit:
gestandaardiseerde diagnostiek en indicatiestelling,
de vooruitgang en responsiviteit meten,
de aard van de behandeling vastleggen.
Hierbij is het van belang voldoende aandacht te besteden aan de selectie van de instrumenten om
de uitkomst van de behandeling te meten. Behandelevaluatie wordt methodologisch sterker
wanneer de uitkomst van de behandeling vanuit verschillende gezichtspunten (die van de patiënt,
49