Basis Zorgprogramma - Efp

Basis Zorgprogramma
Ten slotte: varia
Doorstroom
Er bestaan verschillen in de verblijfsduur van individuele patiënten, alsook verschillen tussen
behandel- en verblijfsduur. Het verdient dan ook aanbeveling hier eens kritisch naar te kijken en
alles in het werk te stellen om onnodige en onwenselijke verlengingen tegen te gaan.
In dit verband is de eerste bijeenkomst van de relevante behandelaars en diagnostici meteen na de
intake belangrijk. Zij bepalen op grond van de intakegegevens en het dossier de vorm van de
risicotaxatie en de verdere diagnose (de diagnostische vraagstelling), alsook de hiervoor benodigde
tijdsduur. Deze bedraagt hooguit drie maanden, tenzij er sprake is van een buitengewoon geval.
In de volgende bijeenkomst – na drie maanden – bepalen dezelfde deskundigen:
wat de relevante risicofactoren zijn,
of, en hoe (met welke modules) zij die – zo ‘focaal’ mogelijk – gaan behandelen,
wat de prognoses zijn in termen van succes voor elke module,
wat de prognoses zijn qua tijd voor elke module (doorlooptijden, deadlines voor doelen
en tussendoelen),
in welke behandelomgeving (afdeling) de patiënt het beste tot zijn recht komt.
Zo zetten zij het gehele traject globaal in de tijd. Hierbij gaat het zowel om de tijdspaden van de
afzonderlijke modules als om de tijdslijn voor het gehele traject. De tijdspaden en de tijdlijn gaan uit
van vaste formats, maar zijn uiteraard toegesneden op de individuele patiënt.
Een ander effect van deze aanpak is dat er afdelingen gaan ontstaan met verschillende ‘snelheden’,
waarin patiënten elkaar optimaal kunnen stimuleren en er geen onnodige verveling en frustraties
ontstaan. Uiteindelijk leidt dit tot meer differentiatie in de duur van trajecten, zodanig dat niemand
langer dan nodig in behandeling blijft. Overigens is ‘snelheid’ niet het enige indelingscriterium. Zo
speelt de verenigbaarheid van verschillende soorten patiënten uiteraard ook een rol.
Dit alles valt of staat met consequent evalueren. Om een en ander zinvol en realistisch te houden
vinden er voortdurend evaluaties plaats in de zin van ROM of anderszins. Dit maakt het telkens
mogelijk bij te sturen, doelen bij te stellen en een patiënt alsnog op een andere afdeling, met een
andere ‘snelheid’, onder te brengen.
Hierbij is het ook belangrijk de grenzen van de responsiviteit en de ‘behandelbaarheid’ van de
patiënt in kaart te brengen en niet te lang door te gaan met interventies die niet aanslaan. Zo is het
ook mogelijk patiënten die niet voldoende reageren op behandeling eerder over te plaatsen naar
een vorm van LFPZ.
90