Basis Zorgprogramma - Efp

Basis Zorgprogramma
Het verdient aanbeveling dat de teamleden vastleggen waar een ieder zich in eerste instantie aan
verbindt. In de vervolgbijeenkomsten komt de stand van zaken op deze punten dan telkens aan de
orde, zodat men tijdsoverschrijdingen onder de loep kan nemen en kan nagaan wat men eraan gaat
doen.
Het LBHIV bereidt een notitie – ‘TBS 2.0’ – voor met voorstellen voor tijdspaden en deadlines. Het
LBHIV stelt voor dat er na maximaal 18 maanden sprake moet zijn van (begeleid) verlof, althans als
er geen dwingende tegenargumenten zijn. Deze notitie zal met alle betrokken partijen worden
besproken.
Om het bovenstaande mogelijk te maken verdient het ook aanbeveling eens kritisch na te gaan of er
zich in de gang van zaken in de FPC’s flessenhalzen (critical constraints, Goldratt, 1990) voordoen en
welke rol deze spelen. Zo schijnt het nogal eens voor te komen dat er wachttijden zijn, bijvoorbeeld
voor bepaalde behandelmodules en procedures voor diagnose en risicotaxatie. Flessenhalzen
systematisch aanpakken kan helpen wachttijden terug te brengen en de aanwezige capaciteit beter
te benutten.
Daarnaast kan het de moeite waard zijn na te gaan welke onderdelen parallel kunnen lopen die nu
niet parallel lopen. Vaak is het volledig serieel afwerken van onderdelen alleen een kwestie van
gewoonte, waar er met een parallelle afhandeling veel tijdwinst valt te behalen.
In dit verband valt het ook aan te bevelen te onderzoeken welke mogelijkheden er zijn tot grotere
samenwerking tussen klinieken, zowel waar het gaat om onderdelen meer parallel te laten lopen als
om flessenhalzen weg te nemen. Hierbij kan men ook denken aan FPC’s die elkaars specialismen
beter benutten, hetzij tegen betaling, hetzij met gesloten beurzen, hetzij in een mengvorm
daarvan. Naast de winst in efficiëntie biedt dit op de langere termijn de mogelijkheid voor verdere
specialisering en de verdere ontwikkeling van specialismen, waarvoor binnen een enkele kliniek
onvoldoende emplooi zijn en die daar ook te kostbaar zouden zijn. Daarnaast kan er sprake zijn van
kruisbestuiving, leren van elkaars best practices. In de praktijk zal dit alles overigens niet eenvoudig
zijn te verwezenlijken omdat de eigen positie hiermee in het geding lijkt, wat uiteraard niet het
geval hoeft te zijn.
Ten slotte verdient het aanbeveling het verloop van individuele TBS-carrières systematisch te
onderzoeken. Op welke punten zijn er onnodige vertragingen opgetreden? Wat zijn de successen op
dit punt? Hoe had men een en ander kunnen optimaliseren? Wat waren de keuzepunten en
dilemma’s? In wezen betreft dit een onderdeel van de voortdurende systematische evaluatie van
het traject die onderdeel zou kunnen uitmaken van ROM.
De Kijvelanden en Altrecht experimenteren in Tweelanden met een versneld traject voor patiënten
die dat willen. Het uitgangspunt is dat, als patiënten meewerken, de kliniek ook inspanningen
verricht om alles zo snel en soepel mogelijk te laten verlopen. In het verlengde hiervan valt het aan
te bevelen dat elke FPC condities schept voor trajecten met verschillende snelheden. Hierbij is het
van belang de patiënten hiervan al bij binnenkomst op de hoogte te stellen.
91