Basis Zorgprogramma - Efp

Basis Zorgprogramma
Een multidisciplinair overleg stelt per patiënt een initieel behandelplan op.
Op grond van dit behandelplan maakt men per discipline afspraken en legt men deze vast in
disciplinedeelplannen.
Elke drie tot zes maanden vindt er een behandelplanbespreking plaats, waarin men de
verschillende disciplinedeelplannen per patiënt evalueert.
Minimaal eens per jaar vloeit hier een nieuw behandelplan uit voort.
Bij de evaluatie gebruikt men vooral gestandaardiseerde meetinstrumenten die gevoelig zijn voor
verandering. Het kan hier zowel gaan om diagnostische als om risicotaxatie-instrumenten. Een
verandering in scores geeft dan een indicatie of de patiënt voor- of achteruit is gegaan. De
effectiviteit van deze wijze van behandelevaluatie is niet wetenschappelijk onderzocht. Men kan
deze vorm van evaluatie wel zien als een vorm van best practice.
Kwantitatieve behandelevaluatie
Naast de kwalitatieve behandelevaluatie komt er steeds meer behoefte aan kwantitatieve evaluatie
van individuele behandelingen. Deze aanpak staat echter nog in de kinderschoenen. Tot op heden
besteedt de literatuur vooral aandacht aan onderzoek naar behandeleffecten in groepen, bij
voorkeur in de vorm van een randomized clinical trial (RCT). Aan de toepassing van RCT’s in een
forensisch psychiatrische context kleven echter vaak onoverkomelijke problemen (Bartels et al,
2008; Schabracq & Embley, 2010). Er zijn echter wel enkele methoden in gebruik om op individueel
niveau behandelevaluatie uit te voeren. Zo is er de N=1-studie over de behandeling van één
persoon (single subject design). Het is echter moeilijk voor veranderingen op individueel niveau
harde kwantitatieve criteria aan te geven.
Kwantitatieve behandelevaluatie
Aan de bestaande manieren om op individueel niveau vooruitgang te toetsen – Reliable Change
Index (RCI), werken met standaardmeetfouten en normscores van normgroepen – kleven twee
grote bezwaren.
Ten eerste is men voor het gebruik van de standaardmeetfout en RCI afhankelijk van
steekproefgegevens en betrouwbaarheidsonderzoek van het instrument, terwijl het gebruik van
normgroepen zelfs onderzoek van verschillende steekproeven vereist.
Ten tweede vergelijkt men bij groepsgewijze evaluatie testscores op vóór- en nameting van de
gehele groep. Bij één persoon heeft men echter slechts één testscore per test en per meting. Dat
maakt het onmogelijk significantie te bepalen.
In de praktijk betekent dit dat het vaak moeilijk is met een standaardmeetfout of RCI een
significante verbetering vast te stellen. Een behandelaar blijft daardoor afhankelijk van de eigen
subjectieve inschatting. Bartels et al (2008)passen in dit verband een kunstgreep toe ( zie hieronder
onder het kopje "statistische overwegingen").
45