Eindrapport Dieren onder de Wielen - Natuurpunt

Het afrasteren van wegen blijkt voor egels een sterk negatief effect te hebben, tenzij ze gecombineerdworden met effectieve faunapassages (Bergers & Nieuwenhuizen, 1999; Hof, 2009). Het is ookweinig zinvol en bovendien niet kostenefficiënt om alle lokale wegen af te rasteren. Voor de egel kanveel beter ingezet worden op maatregelen die hun habitat en de connectiviteit tussen geschikte leefgebiedenverhogen. Geschikte maatregelen zijn dan het verbeteren en aanmoedigen van ecologischakkerrandenbeheer, het aanplanten van heggen en hagen, meer natuurlijke tuininrichting en verbindingentussen tuinen onderling. Door de vaak metershoge ondoordringbare omheiningen rond tuinenis de enige mogelijkheid voor egels om van de ene tuin in de andere te geraken vaak via destraatkant. Hier is dus zowel een rol weggelegd voor overheid als burgers en verenigingen. De overheidkan het aanleggen van haagkanten stimuleren door het verlenen van subsidies en samen metverenigingen aan sensibilisatie werken rond de inrichting van tuinen. Goede voorbeelden hiervan zijnprojecten zoals de Nederlandse ‘Tuinreservaten’ (VARA, 2011) en brochures als ‘Egels, ook in uwtuin’ (“Egels, ook in uw tuin,” 2009). Overheden kunnen meer aaneengesloten natuurlijke tuinen ookmee stimuleren door administratieve hindernissen (bijvoorbeeld in bouwverplichtingen) weg te nemenen co-housing te promoten.3.4 KerkuilAuteurs: Ludo Smets & Kris Degraeve (Kerkuilwerkgroep Vlaanderen), Marc Herremans (NatuurpuntStudie)De kerkuil vormt een interessante case voor het bestuderen van de impact van verkeer op populaties.De soort is schaars in Vlaanderen, bijna de volledige populatie wordt nauwkeurig opgevolgd innestkasten en vele jonge vogels sneuvelen in de eerste levensmaanden op onze wegen. De soortwordt al decennia intensief beschermd en bestudeerd onder coördinatie van de KerkuilwerkgroepVlaanderen. We gebruiken hier vooral hun informatie voor het uitwerken van deze case.Het bestand van de kerkuil nam snel af en bereikte een dieptepunt in Vlaanderen midden de jaren1980, met nog amper 150-250 broedparen (Stevens & Smets, 2004). Een intensieve beschermingscampagneonder impuls van de Kerkuilwerkgroep zorgde voor een drastische ommekeer vanaf dejaren 1990. In 2007 werd een voorlopig nieuw record van 964 broedparen opgevolgd, waarvan demeerderheid in nestkasten. Het broedseizoen is erg afhankelijk van de sterke schommelingen in demuizenstand (Berghmans et al., 2007) en de aantallen geregistreerde broedgevallen schommeldende afgelopen jaren in Vlaanderen tussen 450 en 750 paar, waarbij 2009 een bijzonder slecht broedseizoenwas (Smets, 2010, 2011) (Figuur 3.8). In jaren met weinig muizen ondernemen veel paartjesgeen broedpoging, terwijl diegenen die dat wel doen weinig jongen grootbrengen (gemiddeld 1-3). Injaren met een overvloed aan muizen (normaal om de 3-4 jaar) broeden vrijwel alle paartjes en brengenze meer jongen groot. Normaal bedraagt de gemiddelde nestgrootte 3-4 jongen, maar in goedejaren kan dit oplopen tot nesten met 6-8 jongen. Soms volgt er dan zelfs nog een tweede broedsel inhet najaar.106