Eindrapport Dieren onder de Wielen - Natuurpunt

schijnlijk slechts door één wijfje, namelijk dat wijfje waarvan het territorium grenst aan deeekhoornbrug. Daarom heeft het ophangen van slechts één eekhoornbrug over een weg met aanweerszijden honderden meters bos wellicht weinig zin. Hier zal bv. om de 100 m een brug moetenopgehangen worden.Als het gaat om een verbinding tussen meerdere kleine bosjes, waar sowieso maar enkele eekhoornsleven, is een enkele eekhoornbrug wel zinvol. Zoals eerder vermeld, zullen eekhoorns hier waarschijnlijkveel vaker de weg oversteken op hun dagelijkse zoektochten naar voedsel.Naast de grootte van het bos, zal ook de samenstelling van het bos waarschijnlijk een rol spelen inhet benodigde aantal bruggen. In loofbos hebben eekhoorns namelijk veel grotere home ranges danin naaldbos en kunnen de bruggen dus verder uit elkaar gehangen worden. Wetenschappelijk onderbouwdestudies naar de minimum of maximum afstanden tussen dergelijke eekhoornbruggen enlangdurige monitoring van deze verbindingen (gebruik en effect op de vermindering van het aantalslachtoffers) zou de praktische uitvoering en inplanting van dergelijke structuren nog ten goede komen.3.6 MerelAuteur: Marc HerremansDe merel is de vogel die het meest als verkeerslachtoffer gemeld wordt. Maar wil dat ook zeggen dathet verkeer een beduidende impact heeft op de soort in Vlaanderen?De merel is momenteel één van onze talrijkste en meest verspreide broedvogels. Hij komt voor inallerlei biotopen, maar bereikt de hoogste dichtheid (tot 5 broedparen per hectare) in oudere, ietwatbeboste woonwijken. De dichtheden zijn vrij uniform hoog over grote delen van Vlaanderen (MHerremans, 2004). Enkel in de polders, in grote heidegebieden op het Kempens plateau en in groteopen landbouwgebieden in Haspengouw is de dichtheid beduidend lager (M Herremans, 2004). Tijdensde tuinvogeltellingen in de winter is de merel de meest verspreide soort, die gerapporteerdwordt uit 99% van alle tuinen (Van Den Bossche, 2011).Historisch was de situatie van de merel helemaal anders in Vlaanderen. Tot midden vorige eeuw washet hoofdzakelijk een niet zo talrijke, schuwe bosvogel die vooral in vochtige valleibossen voorkwam(Verheyen, 1948). De overschakeling naar onze huisje-tuintje-grasveldje-dennenboompje cultuurwaarbij vogels in tuinen geliefd i.p.v. vervolgd werden, begon in België (en de rest van West Europa)reeds eind 19 e eeuw. Pas tegen het midden van vorige eeuw werd de merel in België een gewone entypische tuinvogel zoals we hem nu kennen (De Contreras, 1905; Verheyen, 1948). Het heeft de mereltoegelaten om op een paar decennia vele malen talrijker te worden in Vlaanderen. Alhoewel desoort in verstedelijkte omgeving ook onderhevig is aan grote predatiedruk (Dix, Musters, & Ter Keurs,1998), zorgt wellicht vooral de betere overleving in de winter voor het succes van de tuinmerels. Deevolutie naar meer tuinmerels ging gepaard met een afname van de trekverplaatsingen (Van Vliet,Musters, & Ter Keurs, 2009). De meeste tuinmerels blijven het ganse jaar in dezelfde buurt en trekkenniet meer weg. Nauwkeurige schattingen van het broedbestand zijn er in Vlaanderen niet voorde talrijkste soorten zoals de merel, maar het zou zeker gaan om meerdere honderdduizendenbroedparen (M Herremans, 2004; Lippens & Wille, 1972). Tellingen tonen aan dat de soort overigens119