Transport,ubezpieczenia i spedycja w handlu miedzynarodowym.pdf

W przewozach szynowo-drogowych operatorem multimodalnym może być przewoźnik kolejowy. Przewóz
od drzwi do drzwi odbywa się na podstawie listu przewozowego CIM (włączając w to początkowy
i końcowy odcinek trasy, na których przewóz jest wykonywany transportem samochodowym). Jest to
możliwe dzięki zmianom wprowadzonym do Konwencji COTIF w 1992 r.
Organizacja przewozów multimodalnych
W przewozach międzynarodowych występują wyspecjalizowani operatorzy transportu multimodalnego,
którzy na całej trasie zajmują się organizacją całego procesu transportowego, zawierając we własnym imieniu
umowy z odpowiednimi podwykonawcami. Takimi operatorami mogą być przedsiębiorstwa spedycyjne
i logistyczne lub spółki powiązane kapitałowo z przewoźnikami morskimi (armatorami) lub kolejowymi.
Zleceniodawca zawiera tylko jedną umowę na cały przewóz i kontaktuje się tylko z operatorem transportu
multimodalnego.
W przypadku tego typu przewozów załadowca otrzymuje tylko jeden dokument przewozowy (tzw. dokument
transportu multimodalnego) obejmujący całą trasę przewozu. Dla porównania – w przypadku
konwencjonalnych przewozów takich dokumentów może być kilka, jeżeli przewóz następuje różnymi
środkami transportu.
3.7. Transport ładunków specjalnych
Wśród ładunków specjalnych można wymienić ładunki niebezpieczne, ładunki ponadnormatywne (ponadgabarytowe)
czy szybko psujące się.
Ładunkami niebezpiecznymi są takie ładunki, które, w sytuacji nieprawidłowego obchodzenia się z nimi,
mogą stanowić zagrożenie dla otoczenia, czyli dla zdrowia, bezpieczeństwa, mienia i środowiska. Kryteria
klasyfikacji oraz wykaz materiałów niebezpiecznych są publikowane przez Komitet Ekspertów ds. Transportu
Materiałów Niebezpiecznych 22 w opracowaniu Recommendations on the Transport of Dangerous Goods
– Model Regulations. Najnowsza, siedemnasta wersja tych regulacji została opublikowana w 2011 r.
W ramach tej klasyfikacji wyróżniono 9 klas oraz 3 grupy pakowania materiałów niebezpiecznych. Kryterium
podziału na klasy jest rodzaj stwarzanego przez dany materiał zagrożenia, natomiast podział na grupy
odzwierciedla stopień zagrożenia stwarzanego przez dany materiał.
Klasa 1: Substancje i przedmioty wybuchowe
Klasa 2: Gazy
Klasa 3: Materiały ciekłe zapalne
Klasa 4: Materiały stałe zapalne, samoreaktywne, materiały wytwarzające w kontakcie z wodą gazy palne
Klasa 5: Materiały utleniające i nadtlenki organiczne
Klasa 6: Materiały trujące i zakaźne
Klasa 7: Materiały promieniotwórcze
Klasa 8: Materiały żrące
Klasa 9: Różne materiały i przedmioty niebezpieczne
W celu dobrania opakowania o odpowiedniej wytrzymałości, materiały należące do klas innych niż 1, 2, 5.2,
6.2 i 7 oraz materiały inne niż materiały samoreaktywne klasy 4.1, zaliczono do grup pakowania w zależności
od stopnia stwarzanego przez nie zagrożenia:
– I grupa pakowania: materiały stwarzające duże zagrożenie;
– II grupa pakowania: materiały stwarzające średnie zagrożenie;
– III grupa pakowania: materiały stwarzające małe zagrożenie.
40
22
Komitet Ekspertów działa w ramach Rady Społeczno-Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednocznych (ECOSOC).