Elektronika 2009-11.pdf - Instytut Systemów Elektronicznych
Elektronika 2009-11.pdf - Instytut Systemów Elektronicznych
Elektronika 2009-11.pdf - Instytut Systemów Elektronicznych
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rys. 19. Fragment zobrazowania SS3 pokazujący śledzone trasy<br />
celów powietrznych; foto - Lockheed Martin [8]<br />
Fig. 19. Fragment of an SS3 radar picture showing tracked air targets;<br />
photo - Lockheed Martin [8]<br />
można mówić w czasie przeszłym, gdyż w 2002 r. zastąpił go<br />
znacznie nowocześniejszy i bardziej funkcjonalny SS3, ale<br />
obie wersje warto przedstawić, tym bardziej że są one stosunkowo<br />
dobrze opisane w dostępnych materiałach.<br />
Aparaturę SS2 zbudowano z komercyjnie dostępnych<br />
komponentów: procesory firmy Silicon Graphics z oprogramowaniem<br />
analizy sygnału i zobrazowania firmy Autometric<br />
Edge Product Family, a odbiorniki zostały opracowane w Lockheed<br />
Martin z elementów komercyjnych. SS2 przystosowano<br />
do wykorzystania nadajników stacji radiowych FM i nadajników<br />
telewizyjnych. Przy wykorzystaniu jednego nadajnika<br />
radar był zdolny do zgrubnego śledzenia celów powietrznych<br />
w dwóch współrzędnych (azymut, odległość). Podwyższona<br />
dokładność wymagała obróbki sygnału z co najmniej dwóch<br />
nadajników odpowiednio rozlokowanych względem lokalizacji<br />
radaru. Przy obserwacji ech trzech nadajników możliwe było<br />
śledzenie celów w trzech współrzędnych. Radar przystosowano<br />
do współpracy z trzema nadajnikami, przy czym czas<br />
obserwacji ech każdego nadajnika wynosi jedną sekundę.<br />
Według założeń projektantów system powinien wykrywać<br />
cele o powierzchni skutecznej 10 m 2 do odległości 200 km<br />
przy założeniu mocy współpracującego nadajnika 50 kW.<br />
W zależności od odległości celu różne są dokładności jego lokalizacji.<br />
W płaszczyźnie poziomej określa się promień<br />
okręgu, w którym 50% pomiarów jest prawidłowych i dla<br />
100 km ten promień wynosi 650 m przy dwóch współpracujących<br />
nadajnikach. W płaszczyźnie pionowej określa się<br />
przedział wysokości, w którym 50% pomiarów jest prawidłowych;<br />
na odległości 100 km wynosi on ±2000 m. Jak<br />
widać, osiągi tego urządzenia nie są imponujące, zwłaszcza<br />
jeśli uwzględnić fakt, że są one definiowane dla stosunkowo<br />
dużego obiektu powietrznego.<br />
Nowa wersja radaru SS3, to przede wszystkim daleko idąca<br />
miniaturyzacja przy jednocześnie większych możliwościach.<br />
Aparatura wcześniejszej wersji zajmowała cztery duże stojaki<br />
(rys. 17) i pozwalała przetwarzać echa maksymalnie trzech nadajników,<br />
SS3 może współpracować z ośmioma, a jego aparatura<br />
mieści się w trzech blokach o wymiarach walizek<br />
transportowych i jest 3-krotnie tańsza od poprzedniej. Ocenia<br />
się, że najnowsza technologia pozwoli wkrótce zmieścić całą<br />
aparaturę w jednej takiej walizce. Zmieniono również antenę,<br />
która pozwala na obserwację w pełnym zakresie kątów azymutu<br />
i lepiej nadaje się do zastosowań mobilnych. Większa<br />
liczba obsługiwanych nadajników pozwala uzyskać lepsze<br />
dokładności pomiaru współrzędnych. Według podawanych informacji<br />
dokładność lokalizacji w płaszczyźnie poziomej wynosi<br />
250 m, a dokładność pomiaru wysokości - 1000 m.<br />
CORA<br />
Rys. 18. Wygląd zewnętrzny i aparatura radaru Silent Sentry 3;<br />
foto - Lockheed Martin [8]<br />
Fig. 18. General view and equipment of the Silent Sentry 3 radar;<br />
photo - Lockheed Martin [8]<br />
CORA to skrót od Covert Radar. Jest to tzw. demonstrator<br />
technologii opracowany przez Niemiecki <strong>Instytut</strong> Fizyki Wysokich<br />
Częstotliwości i Technik Radarowych Stowarzyszenia<br />
Stosowanych Nauk Przyrodniczych w skrócie FGAN-FHR -<br />
od nazwy niemieckiej [7]. CORA wykorzystuje nadajniki programów<br />
radiofonii cyfrowej w paśmie VHF (150...350 MHz)<br />
i telewizji cyfrowej w paśmie UHF (400...700 MHz). Zestaw<br />
radarowy tworzą przyczepa z rozkładanym systemem antenowym<br />
i mikrobus z aparaturą elektroniczną (rys. 20).<br />
Antena składa się z 16 paneli z elementami promieniującymi<br />
tworzących szyk kołowy. Każdy panel ma dwie<br />
części. Dolna część, ze skrzyżowanymi dipolami, umożliwia<br />
odbiór fali o polaryzacji poziomej i pionowej w paśmie radiofonii<br />
cyfrowej. Każdy element współpracuje z oddzielnym<br />
torem odbiorczym, co pozwala formować cyfrowo wiązkę charakterystyki<br />
kierunkowej w pełnym kącie 360°. Górna część<br />
obsługuje pasmo telewizji cyfrowej o polaryzacji pionowej. Na<br />
każdym panelu są umieszczone dwa elementy w szyku poziomym,<br />
co pozwala formować nimi wiązkę sterowaną w sektorze<br />
azymutalnym ±90°. Alternatywnie w górnej części mogą<br />
być zamontowane elementy pracujące w paśmie radiofonii<br />
cyfrowej; wtedy na każdym panelu są dwa jednakowe elementy<br />
tworzące szyk pionowy, co umożliwia formowanie<br />
wiązki w płaszczyźnie elewacji.<br />
W systemie antenowym umieszczono 16 kompletnych<br />
torów odbiorczych, z których każdy obejmuje część w.cz. ze<br />
wzmacniaczem niskoszumnym i filtrem pasmowym, prze-<br />
112 ELEKTRONIKA 11/<strong>2009</strong>
Change language