WEATHER STATIONS

przykładem wyspy. Jest niewielka; za dnia błękitna i słoneczna, a nocą jej niebo
jest przepiękne, czyste i pełne gwiazd. Domy zbudowane są w stylu typowym dla
Queensland: to podniesione drewniane konstrukcje o jednym lub dwóch piętrach z
podrdzewiałymi, ale dość uroczymi werandami. Do każdego przylega spłachetek ziemi
i każdego strzeże co najmniej jeden stary eukaliptus. Słyszałam, że na wyspie jest około
500 domostw zamieszkałych przez 700 osób. Przeciętny wiek wynosi około 52 lata i
większość mieszkańców to oczywiście emeryci. Prom stanowi jedyny środek transportu
między wyspą a stałym lądem.
Pojechałam na Coochiemudlo odwiedzić zaprzyjaźnioną rodzinę. Wcześniej
mieszkali w Brisbane i Sydney, ale na starość przenieśli się na wyspę. Znacznie prościej
jest żyć tam, gdzie są dwie ulice, biblioteka i sklep. Gdzie nie pójść, słychać tylko szum
fal i śpiew ptaków ukrytych wśród listowia drzew i krzewów.
Kiedy moi przyjaciele z wyspy i ja po raz pierwszy usłyszeliśmy ptaka na gałęzi
eukaliptusa ćwierkającego jak telefon komórkowy, wybuchnęłam śmiechem. Dźwięk
nadchodzącej wiadomości płynący z wysoka był przedziwny. Taki odgłos zdziwiłby
na chwilę każdego, kto usłyszałby go podczas spaceru po cichej tropikalnej wyspie.
Poszliśmy dalej i kolejny ptak na drzewie zaśpiewał melodyjkę jak z komórki.
Zatrzymaliśmy się i wlepiliśmy wzrok w ptaka bezbłędnie naśladującego niezbędny dla
człowieka technologiczny gadżet. Zrobiło mi się smutno na myśl, że czyste śpiewy i
niczym nieskażone zewy godowe ptaków zostały przeprogramowane. Nas ludzi było troje
i każde miało telefon o innym dźwięku dzwonka. Ptaki już wychwyciły te różnice!
Byłam na wyspie kilka dni; każdego ranka spacerowałam po plaży, a potem,
popołudniami, przedzierałam się ukrytymi szlakami po mokradłach, gdzie namorzyny
brodzą w słonej wodzie. Żadnych supermarketów, samochodów czy miejskich scen.
Któregoś wieczora wróciły do mnie te wypłowiałe kadry nakręcone z łodzi na Oceanie
Indyjskim. Przypomniałam sobie Sentinelczyków mknących po plaży jak dzikie pantery.
Zatęskniłam za nimi, jakbym należała do ich plemienia, jakbym i ja pochodziła z tej
tajemniczej krainy. Kiedy opuściwszy Coochiemudlo płynęłam promem w stronę
Victoria Point na stałym lądzie, obejrzałam się na wyspę i zaczęłam się zastanawiać nad
jej historią sprzed przybycia Brytyjczyków, sprzed dnia, kiedy łódź kapitana Jamesa
Cooka osiadła na mieliźnie przy Wielkiej Rafie Koralowej. Podobno angielski badacz
Matthew Flinders był pierwszym człowiekiem z Zachodu, który postawił stopę na
tej niewielkiej wyspie, kiedy to pod koniec osiemnastego wieku szukał jakiejś rzeki
w południowej części Zatoki Moreton. Stało się to dwadzieścia lat po tym, jak James
Cook „odkrył“ wschodnie wybrzeże Australii. Jednak oczywiste jest, że przed Jamesem
Cookiem i Matthew Flindersem Aborygeni żyli na tej ziemi od co najmniej 60,000 lat.
Poleciałam do Melbourne i zaczęłam się szykować do lotu do Anglii. Nie cieszyłam
się na powrót do Londynu. Co tam na mnie czeka? Rachunki za prąd czy bilans od
mojego dostawcy wody? Pewnie kolejne upomnienie o podatku lokalnym? I zapewne
mnóstwo kolorowych ulotek od agentów nieruchomości. Wynajmowanie i kupowanie
domów: oto obecna obsesja naszego miejskiego świata.
Przed odlotem do Londynu poczytałam jeszcze na lotnisku o archipelagu
Andamanów i wyspie North Sentinel. Dowiedziałam się, że antropolog z dokumentu
nazywał się T. N. Pandit. W końcu znalazłam fragment tekstu napisanego przez samego
dr Pandita o jednej z jego ostatnich „ekspedycji kontaktowych“. Po dwudziestu latach
usiłowań jemu i jego zespołowi udało się nareszcie skontaktować z Sentinelczykami w
latach dziewięćdziesiątych. A przynajmniej dotarli do wybrzeża wyspy. Pandit pisze:
„Po dwudziestu latach wyspiarze wyszli nam na spotkanie z własnej woli — to było
niewiarygodne. Chyba uznali, że nadeszła właściwa pora. Na pewno nie była to decyzja
podjęta pod wpływem impulsu. Ale towarzyszył temu też pewien smutek — wyczułem
WSPOMNIENIA Z WYSPY
339