WEATHER STATIONS

Zajęło to cały dzień i trzeba było trzech ludzi, żurawia i traktora z przyczepą. Na
dom sypały się pyliste kłęby trocin; chirurdzy drzew zaczęli od góry i posuwali się w
dół, z rykiem pił łańcuchowych odcinali kolejne kawały i albo zrzucali je na ziemię, albo
opuszczali na linach. Pod koniec części składowe starego kasztanowca zajmowały cały
ogród, jakby czekały, aż ktoś na powrót je złoży.
Przyglądałem się w miarę możliwości, próbując się nauczyć, jak się to robi. Myślałem,
że kto wie, kiedy przyjdzie mi samemu ściąć drzewo. Chirurdzy nie chcieli przyjąć kłód
jako części zapłaty, a ja nie mogłem trzymać ich w ogrodzie — zajmowały zbyt dużo
miejsca i zniszczyłyby nasz tylny trawnik. Kolejna rzecz, na naprawę której przez kilka lat
nie będzie nas stać. Nie miałem piły ani umiejętności koniecznych do pocięcia wielkich
kłód na polana nadające się do spalenia. Zostawiłem więc sobie kilka bierwion, jednemu
z przyjaciół dałem zabrać tyle, ile zmieściło się w jego samochodzie, a chirurdzy
odjechali z ogromną przyczepą wyładowaną kłodami z naszego drzewa.
To było w 2010, tuż przed tym, jak Irlandię nawiedziła najcięższa zima od
dziesięcioleci, kiedy to paliłem drewnem codziennie przez jakieś cztery miesiące.
Drewnem, które musiałem kupić. Ależ sobie tamtej zimy plułem w brodę.
A potem obumarło drugie drzewo. Dostrzegłem ironię tego faktu. Jednym z
powodów, dla którego cieszyłem się, że w końcu mam własny dom, była perspektywa
zasadzenia kilku drzew z dzieciakami. Zamiast tego przeze mnie na świecie będzie o
dwa drzewa mniej. Przez kilka tygodni było bardzo wietrznie i uwiązałem kruchy maszt
martwego drewna najsolidniej, jak potrafiłem, kilkoma linami, martwiąc się, że upadnie,
zanim uda mi się opanować ten upadek. Jednocześnie zacząłem szukać w internecie
wiadomości o tym, jak ściąć drzewo. Na YouTube było mnóstwo pomocnych filmów
instruktażowych — i jeszcze więcej takich, które demonstrowały wypadki mogące się
przytrafić, kiedy idioci bez wiedzy ani doświadczenia brali się za wycinkę w stylu „zrób
to sam“. Zniszczone dachy, ściany, samochody, rany cięte i tłuczone... wyglądało na to, że
przy względnie niewielkim wysiłku można było wyrządzić niebywałe szkody.
Dowiedziałem się też, że w Irlandii wynajęcie piły łańcuchowej jest niemożliwe
— zapewne z powodu wyżej wymienionych idiotów i wynikających z ich poczynań
amputacji. Nie traciłem jednak animuszu. Drzewo nie było ogromne i o ile uda mi się
sprawić, żeby opadło na ziemię po przekątnej ogrodu, niczego nie uszkodzi. Nie będę
nawet potrzebował piły łańcuchowej. Miałem kilka zwykłych pił i byłem pewien, że mi
wystarczą.
Uwielbiam drewno we wszystkich odmianach. Uwielbiam chodzić po lasach i
obrabiać drewno ręcznie, uwielbiam jego kolory i faktury, cięcie i kształtowanie go.
Lubię je też palić: wolę ogień rozpalony drewnem niż torfem. Może i daje mniej ciepła i
szybciej gaśnie — choć to zależy, jak dobrze jest wysuszone — ale też wypala się prawie
całkowicie, pozostawiając bardzo niewiele popiołu w porównaniu w całymi stertami po
paleniu torfu. Nie znoszę szarych kłębów popiołu unoszących się znad kominka przy
jego czyszczeniu.
Palenie drewna jest też korzystniejsze dla środowiska. W lasach gospodarczych
sadzi się nowe drzewa w miejsce ściętych. Rosnąc, młode drzewa chłoną węgiel, więc
używanie drewna jako opału jest — teoretycznie — neutralne pod względem emisji
dwutlenku węgla. O ile zastępujemy ścinane drzewa nowymi, nie uwalniają one
związków węgla do atmosfery. Odtworzenie irlandzkich torfowisk zajęłoby natomiast
setki, a nawet tysiące lat, o ile w ogóle byłoby możliwe — a tymczasem uwalniamy
wszystkie związki węgla od tysięcy lat uwięzione w torfie. Ropa, węgiel i gaz, na których
oparliśmy większość naszej cywilizacji, powstawały jeszcze dłużej i nie ma wątpliwości,
że kiedyś się w końcu wyczerpią.
Ogień rozpalony drewnem nawet brzmi lepiej niż torfowy. Jego szumy i trzaski
KREMACJA
349