WEATHER STATIONS

niedobrze.
– Ponieważ to oni cię tutaj zaprosili i płacą za twój hotel. Bardzo chcieliby, żebyś
zabrał głos na konferencji.
Wchodzą do biura, gdzie muszą chwilę poczekać, ponieważ przewodniczący jest
na spotkaniu. Tekk zapada się w sofę. Kiedy Hans wraca z łazienki, okazuje się, że jego
towarzysz już śpi, głośno chrapiąc.
Hans czeka cierpliwie na sofie; jeden z organizatorów podchodzi, żeby się z nimi
przywitać. Widząc jednak, w jakim stanie jest ich gość, proponuje:
– Może pozwolimy temu biedakowi dziś odpocząć, pozwiedzać, jeśli będzie miał
ochotę. Może wrócić na konferencję jutro.
Hans się zgadza.
Po południu zabiera Tekka do Tiergarten, gdzie młodzieniec czuje się znacznie
lepiej i nabiera energii. Wchodząc w głąb parku mijają staw. Kaczki spokojnie unoszą się
na wodzie. Obaj zauważają parę płynącą małym kajakiem. Tekk wlepia w niego wzrok,
a jego serce przepełnia tęsknota. Kiedy ludzie w kajaku do niego machają, odbiera to
jako zaproszenie. Rusza biegiem wzdłuż brzegu i nie rozbierając się wskakuje do stawu,
żeby popłynąć w ich stronę. Para wygląda na nieco przestraszoną i speszoną. Tekkowi
błyskawicznie udaje się wspiąć na łódkę.
Śmieje się i świetnie bawi w swoim nowym kanoe. Choć Hans krzyczy i gestykuluje
z brzegu, Tekk wyrywa wiosło z dłoni mężczyzny i zanurza je w wodzie. Hans biegnie
brzegiem i krzyczy do pary w kajaku: „Proszę wybaczyć mojemu przyjacielowi! Jest z
Grenlandii… Nie zna tutejszych zasad!“
4
Konferencja prasowa odbywa się rano. Kiedy gromadzą się delegaci, grono szacownych
mówców siedzi już na scenie. Tekk też na niej jest; ma na piersi plakietkę z imieniem.
Posadzono go przy końcu stołu, obok Hansa.
Przewodniczący wygłasza mowę powitalną i podkreśla ogromne znaczenie badań
nad zmianą klimatu. Podczas długiego przemówienia Tekk zapada w drzemkę, garbiąc
się na krześle. Potem przewodniczący przedstawia siedzących na scenie: naukowców,
ekspertów, działaczy i innych. Tekka zapowiada jako „ostatniego Nanuka z Grenlandii,
z plemienia mieszkającego na topniejącym lodzie“. Wybucha pełna entuzjazmu owacja,
błyskają flesze. Hans daje Tekkowi do zrozumienia, że powinien wstać do zdjęć.
Przewodniczący mówi dalej:
– Tekkeit Qaasuitsup, jeden z ostatnich Nanuków z Grenlandii Północnej, opowie
nam w nadchodzących dniach o tradycyjnym stylu życia swojej rodziny i tym,
czego możemy się nauczyć o kulturze inuickiej. Nie będę już przedłużał: zacznijmy
konferencję…
Kilka godzin później wielkie zbliżenie twarzy Tekka pod futrzaną czapką pojawia się
we wszystkich berlińskich mediach. Nagłówki nad zdjęciem brzmią na przykład: „Ostatni
Nanuk w mieście!“ albo „Co Eskimosi sądzą o współczesnym świecie“.
Konferencja przebiega bez problemów i wkrótce nadchodzi pora przerwy na lunch.
Delegaci kierują się w stronę bufetu w jadalni przylegającej do bujnego ogrodu. Wielu
ludzi podchodzi do Tekka, aby uścisnąć mu dłoń, zapytać o rodzinę i podróż. Jego uwagę
przykuwa coś innego.
Obserwuje młodą kobietę w czerwonej sukience, która idzie przez ogród. Hans
podąża wzrokiem za jego oczami i widzi brunetkę niosącą między rabatami kruka w
klatce.
– Widziałeś to, Hans? Tego czarnego ptaka?
– Tak. To był kruk – odpowiada zaciekawiony Hans. – Kruk w klatce. Pierwszy raz w
TYSIĄC SŁÓW NA ŚNIEG
371