WEATHER STATIONS

przygląda, ale nie odzywa ani słowem.
Szynka znika w mgnieniu oka. Na talerzu zostaje tylko melon.
Tekk czyści ostrze kościanego noża białą serwetką i ociera usta. Potem mówi:
– Wiesz, Hans, to mięso jest za miękkie. Lubię twarde mięso, jak karibu, które jemy na
Grenlandii.
– Tak, mięso karibu! Niestety nie mamy go w Niemczech.
– Powinieneś spróbować: jest twardsze. Dobre na zęby.
Hans dojada sałatkę owocową i w końcu mówi:
– Jestem wegetarianinem.
– Co to jest wegetarianin?
– Ktoś, kto nie je mięsa.
– Dlaczego? – Tekk patrzy na swojego niemieckiego towarzysza ze zdumieniem. – Nie
masz zdrowych zębów?
– Mam bardzo zdrowe zęby – odpowiada rozbawiony Hans. – Jeszcze nie jestem
staruszkiem! Ale to nie ma nic wspólnego z zębami. Tylko… Jak by to ująć? – Chwilę się
zastanawia, a potem stwierdza: – Jedzenie mięsa zwierząt źle wpływa na środowisko. Nie
jest też zdrowe.
Tekk przygląda się Hansowi ze zdziwioną miną. Chce mu się śmiać, ale próbuje być
uprzejmy. Mówi tylko:
– Moja rodzina mi nie uwierzy, jak im to powiem. Wiesz, tylko karibu jedzą trawę.
Hans wzrusza ramionami.
– No to jestem karibu. Jem trawę, a ty możesz zjeść mnie. Tworzymy wspaniały
łańcuch pokarmowy!
– Wy, Niemcy, jesteście dziwni – mówi Tekk, nieco urażony.
Hans dopija kawę i wyciąga portfel.
– Chyba powinniśmy ruszać. Chcę cię oprowadzić po okolicy.
Ale Tekk ma problem ze wstaniem od stołu. Jest trochę senny po wódce wypitej rano
w pokoju.
– Hej, napij się wody – Hans podaje mu szklankę.
3
Hans i Tekk idą ulicą jak duet z komedii: jeden bardzo wysoki, drugi dość niski. Jeden
rusza się szybko, drugi powoli. Wędrują w stronę Savignyplatz. Dookoła pełno jest
kafejek i barów. Tekk rozgląda się, idąc chwiejnym krokiem, ciekaw otaczającego go
świata. Wszyscy mijający go ludzie widzą, że jest pijany. To dziwny widok: pijany Inuit
w futrzanych ubraniach zataczający się po modnej dzielnicy Berlina. Hans próbuje go
prowadzić, kiedy przechodzą przez jezdnię.
Mijają bar ozdobiony światłami i neonami. Na chodniku przed lokalem stoją stoliki
z krzesłami. Pani w krótkiej spódniczce rozmawia z towarzyszem. Jej odsłonięte nogi
wydają się Tekkowi bardzo pociągające.
Zmierza niepewnie w stronę kobiety w mini. Bez słowa kładzie głowę na jej bladych,
nagich kolanach. Zszokowana kobieta się cofa, a dostrzegłszy, że jest pijany, zaczyna
krzyczeć. Jej towarzysz wstaje i odpycha Tekka. „Was ist loss mit dir, Mensch?“ – gromi
go.
Hans interweniuje: odciąga Tekka w samą porę, gorąco przeprasza zirytowaną parę.
Kilka chwil później Tekk stoi przed wielkim budynkiem ze szklaną fasadą.
– To siedziba Międzynarodowego Centrum Badań nad Zmianą Klimatu – mówi
Hans, pchając Tekka do windy. – Przedstawię cię przewodniczącemu i organizatorom
konferencji.
– Po co? – W windzie Tekk czuje, że pęka mu głowa. Plączą mu się nogi i jest mu
370 STACJE POGODY: OPISAĆ ZMIANĘ KLIMATU