WEATHER STATIONS

przepływają nad nami. Ale niektórzy z nich zahaczają o koralowce i w ten sposób
je niszczą. Najgorsi są nurkowie z większą ilością butli, bo niszczą rafę butlami
przyczepionymi do brzucha. Trójka moich przyjaciół straciła w ten sposób swój dom.
Około południa słońce zdecydowało się wyjść i wiatr zelżał nieco. Jednak skutki
wietrznej nocy były wciąż widoczne: torby plastikowe, puste puszki i opakowania
wirowały w wodzie. Słońce rzucało promyki na plastik unoszący się nad naszą rafą
i można było odnaleźć trochę piękna w tym smutnym widoku. I choć odbity blask
dodawał śmieciom uroku, wiedziałam, że tak naprawdę w plastiku nie kryje się nic
magicznego. Pewnie w ciągu następnych tygodni plastik zabije któregoś z moich
przyjaciół.
Po krótkiej, pełnej słońca przerwie wiatr znów zaczął hulać po morzu. Około
piętnastej pojawiła się drużyna Reef Checkers. To grupa nurków, którzy co roku wracają
na naszą rafę, żeby badać jej kondycję. Rozwieszają nad rafą sznur i opisują wszystko,
co znajduje się do określonej odległości od niego: ilość i gatunki ryb, bezkręgowców,
stan podłoża, ilość zniszczonych korali itd. Ponoć zebrane tutaj dane pomagają ludziom
lepiej zrozumieć rafy świata. Ludzie chcą wiedzieć, jak przez lata zmienia się rafa i
znaleźć przyczyny problemów. Nie sądzę, żeby długo trzeba było szukać odpowiedzi.
Naszym przekleństwem i przyczyną wszystkich naszych problemów są ludzie. Radzimy
sobie ze sztormami, potopami i atakami koron cierniowych. Trudniej nam odzyskać siły
nadwątlone przez nurków, którzy płetwami mącą piasek. Ten osadza się na koralach i
dusi je. I jeszcze zostaje plastik, któremu potrzeba lat, żeby się rozłożyć. Plastik nie znika
sam, w magiczny sposób. Wciąż jest go pełno. Tylko że nie widać go już gołym okiem.
Moja przyjaciółka żółwica opowiadała mi o Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci. To
ogromny obszar wypełniony ludzkimi śmieciami. Wiele sióstr i braci mojej przyjaciółki
straciło życie, próbując umknąć plastikowej dżungli.
Mimo wszystko szanuję wysiłki drużyny Reef Checkers. Dzięki nim wiemy, że
przynajmniej niektórzy ludzie przejmują się naszą sytuacją i chcą nam pomóc. Dziś
zostaną wynagrodzeni widokiem młodego rekina wielorybiego. Przybył tu, żeby się
najeść do syta planktonem naniesionym przez wiatr. Widzę poruszenie i radość wśród
nurków i uśmiecham się do siebie. Gdyby tylko wiedzieli, jakie jeszcze rzadkie zwierzęta
skrywa ta rafa.
Pozostała część dnia upływa spokojnie. Nie niepokoją mnie już nurkujący ludzie.
Martwi mnie tylko murena falista kilka korali dalej, która od dłuższego czasu bacznie mi
się przygląda. Wracam do mojej szczeliny z myślą, że mimo plastiku to był dobry dzień
na mojej rafie.
Przełożyła Jolanta Kossakowska
DAHAB, EGIPT
403