WEATHER STATIONS

który mógłby odkręcić. Przesuwa dłoń pod kranem, ale nic się nie dzieje. Właśnie kiedy
się pochyla, żeby sprawdzić, czy z kranem wszystko w porządku, tryska strumień wody,
mocząc mu twarz i głowę.
– Tiaavuluk! – Tekk klnie, chwyta ręcznik, wyciera twarz. Otwiera lodówkę; pełno w
niej buteleczek wina i wódki. Wyciąga wódkę i wypija ją prosto z gwinta. Smakuje mu,
przyjemnie szczypie w suchych ustach. Tekk siada na łóżku i sączy dalej, jakby pił wodę
mineralną. Znów sięga do lodówki i znajduje paczkę orzeszków ziemnych. Zjada całą, a
potem bierze jeszcze jedną wódkę i colę. Kiedy kończy drugą butelkę alkoholu, słyszy
dzwonek.
Otwiera drzwi. Stoi za nimi wysoki, przystojny, uśmiechnięty Europejczyk.
– Dzień dobry. Pan Tekkeit Qaasuitsup? Mogę wejść?
Tekk kiwa głową. Mężczyzna wchodzi i od razu podaje mu dłoń.
– Jestem Hans. Pracuję dla tegorocznej Międzynarodowej Konferencji Klimatycznej.
Będę panu towarzyszył podczas pobytu tutaj.
– Wszyscy mówią mi Tekk – odpowiada trochę nieśmiało.
Jasne, Tekk. Znam trochę grenlandzkiego, ale nie będę się wygłupiał. Czy to twoja
pierwsza wizyta w Berlinie?
– Tak – Tekk kiwa głową, ale ma wrażenie, że rozmówca patrzy na niego z wyższością,
więc dodaje: – Ale byłem raz w Kopenhadze, i w Stavager. Byłeś kiedyś w Stavager?
– Hmm… – Hans kręci głową. Pierwszy raz słyszy tę nazwę. – Nie jestem pewien. Czy
to w Danii?
– Nie – śmieje się Tekk. Hans zwraca uwagę na jego głośny, nieskrępowany głos i to,
że śmieje się z przyjemnością. – W Norwegii! Mają tam taki domkirke. Bardzo duży.
– Domkirke? – Hans nie nadąża już za chłopcem. Poza tym trochę go niepokoi silna
woń wódki w pokoju.
– Tak, domkirke. Wielka, stara katedra. Bardzo straszna w środku.
Hans postanawia, że nie usiądzie. Zerka na zegarek, jakby się spieszył.
– Dobrze wiedzieć, Tekk. Jeśli kiedyś pojadę do Stavager, odwiedzę domkirke. Teraz
jednak mamy niewiele czasu. Jeśli jesteś gotowy, zabiorę cię na śniadanie. Mamy potem
plany na całą resztę dnia.
Tekk się zgadza i zakłada wełniane buty. Idzie za Hansem do drzwi.
– Nie zapomnij klucza! – Hans zabiera kartę i zamyka za nimi drzwi.
2
Kawiarnia jest piękna, na ścianach wiszą obrazy. Siedząc na tak miękkich poduszkach
Tekk czuje się trochę nieswojo. Hans zamówił im już śniadanie. Podchodzi kelnerka i
podaje im talerze: sałatkę owocową dla Hansa i omlet dla Tekka.
Tekk wlepia jednak wzrok w talerz, nie rusza jedzenia.
– Mówiłeś chyba, że lubisz jajka? – Hans nachyla się, zatroskany.
– Tak. Ale nie mają tu mięsa?
– Mięsa? Jasne, jest w omlecie – mówi Hans.
Tekk podejrzliwie trąca omlet widelcem. Rzeczywiście: w środku jest trochę szynki.
Zajada szybko, ale widać, że jest niezadowolony.
– Myślałem, że będzie prawdziwe mięso.
– Chcesz prawdziwego mięsa. Dobrze, poproszę o talerz wędzonej szynki.
Hans woła kelnerkę i zamawia szynkę. Po chwili dostają półmisek różowego mięsa
ozdobionego plastrami melona.
Tekk w końcu się rozpogadza. Natychmiast, ku konsternacji siedzących dookoła,
wyciąga z kieszeni własny nóż z kości morsa. Pod milczącym spojrzeniem innych gości
młody Nanuk wbija plastry mięsa na czubek noża i pożera je łapczywie. Hans mu się
TYSIĄC SŁÓW NA ŚNIEG
369