WEATHER STATIONS

i nie odrywała ode mnie wzroku. Nie straciła nad sobą panowania. „Ale gdybym...“ —
zacząłem, ale przerwała mi, mówiąc: „Trzeba cię nakarmić, kochanie“. Wyprostowała
się i zabrała za rutynowe poranne czynności. Podeszła do okna i otworzyła je, żeby
„wpuścić świeże powietrze“, jak zwykła mawiać. To była moja ulubiona chwila poranka:
słyszałem dźwięki dochodzące z zewnątrz. Podbiegłem do okna i spojrzałem w górę;
nie potrafiłem go dosięgnąć, więc tylko zamknąłem oczy i cieszyłem się cudownymi
odgłosami, które rozbrzmiały w pokoju. Matka poszła po śniadanie, a ja słuchałem świata
za oknem, który wydawał się nieskończony. Dobiegł mnie znajomy, beztroski świergot.
„Ptaki!“ — krzyknąłem radośnie, z szerokim uśmiechem. Łowiłem kolejne dźwięki i
koncentrowałem się na warkocie samochodów i motocykli, szumie wiatru, krokach.
Czekałem na mój ulubiony odgłos: ludzi. Uwielbiam głosy przechodzących ludzi, a
szczególnie piski innych dzieci bawiących się na ulicach, choć słuchanie ich sprawia, że
chcę wiedzieć, jakby to było być tam z nimi, ze słońcem na twarzy i wiatrem we włosach.
Może... może to mnie ktoś mógłby słuchać przez okno.
Proszę kliknąć tutaj, żeby przeczytać całość opowiadania
Przełożyła Marta Dziurosz
NA ZEWNĄTRZ FRAGMENT
437