Estrategiak euskararen ikaskuntzan eta irakaskuntzan

«Rechazo de la traducción y de la utilización de la L, Ejercicios de
designación y descripción de la realidad. Enseñar de manera diferente las
lenguas vivas.» (1997: 82-84).
Gainera, K. Larreak irakaskuntza eredu honek ikasgelan xede-hizkuntza
soilik erabiltzera derrigortzen zuela adierazi du. (2003: 3-4).
J.P. Bronckart-ek metodo honi kritika eginez, hauxe aipatu du:
«Hauen funtsezko printzipioa ikaslea hizkuntza arrotzen berezko hiztun
onekin harremanetan jartzea zen egiazko harremanetatik ahalik eta hurbilen
egongo diren egoeretan. (…) Zuzeneko metodoak, ordea, ahozko
performantziak argi eta garbi hobetzen badituzte ere, oso mugatuak dira
hasierako mailak eta oinarrizko automatismoen ezarpena gainditu nahi
direnean; metodo horien sustatzaileak ere iritzi honetakoak dira. Nabarmena
da ezintasuna, hala ulermenean nola ekoizpenean, enuntziatuak luzeak
direnean, eta badirudi ikasleek eredu indartsu baten, hots, gramatikaren
euskarririk gabe, ezin dituztela pasatu eguneroko elkarrizketa arrunten
mugak.» (1993: 13).
1.2.3. Metodo audiolinguala
40ko, 50eko eta 60ko hamarkadetan edota zehatzago esanda, II. Mundu
Gerran, Estatu Batuetan, atzerriko hizkuntzetan komunikatu beharraren
eraginez, metodo audiolinguala sortu zen eta Europako hizkuntzen
irakaskuntzara hedatu zen, 1950. urtetik aurrera. E. Lopetegik honela
definitu du:
«Zientziako 2 arlotatik hartu zituzten oinarriak metodologia berri honen
egileek: psikologiatik eta hizkuntzalaritzatik. Psikologian, behahaviorismo
edo konduktismo izenaz ezagutzen den eskolatik; linguistikan, berriz,
linguistika estrukturaletik.» (1991: 108-109).
W. Marton-ek metodo audiolingalaren funtsa «eredugintza arretatsuan»
dagoela aipatu du, eta metodo hau honela definitu du:
«Azken honen zenbait teknika: elkarrizketak buruz ikas eta egokitzea. Ez da
benetan gauzatzen adierazpen berrian edo partez berrien produkzio
sortzailea, zeren eta buruz mekanikoki ikastean oinarritzen baitira, eta oso
eredu aurresankorra jarraitzen dute aldaketa eta egokitzapenetan. Zenbait
fenomeno aurkezte aldera, testu audiolingualak artifizialki eratzen ziren eta
berbaldiaren egiatasunarekiko eta egitura erretoriko egokiarekiko zerikusi
gutxi erakusten zuten sarri. Gainera, egitura ugari jartzen zuten irakasteko
printzipio audiolingualaren mende, hiztegi txiki baten laguntzaz, hala non
41