En%20Profunda%20Korto

“Nu, Peiwen,” Gao rigardis al Bai. “La geedziĝa ceremonio jam plenumiĝis. Ankaŭ mi, kiel
via konsilanto, plenumis mian devon. Nun, antaŭ ol atingi la hejmon, ĉu vi ne donos mensan
preparadon al maljuna sinjorino?”
Bai sulkigis siajn brovojn. Hanyan dubeme rigardis jen al Gao jen al Bai, ne sciante, kian
artifikon ili faras. Poste Bai turnis sin al ŝi kaj prenis ŝiajn ambaŭ manojn seriozmiene.
“Hanyan, mi sentas bedaŭron. Mi devas malkaŝialviaferon.”
“Kian aferon?” ŝipaliĝis de surpriziĝo. “Ne timigu min.”
“Ne, ne, nenecese paniku,” Bai konsole frapetis ŝian mandorson. “Mi nur malkaŝe dirualvi,
ke mi devis edziĝi al vi sekrete kaj inviti neniajn parencojn kaj amikojn, nur pro tio, ke mi timas la
rezistforton ... de mia patrino.”
Kun pli pala vizaĝo, ŝi larĝemalfermis siajn okulojn. “Ĉu vi... eĉ...” ŝi diris heziteme,
“edziĝis al mi malantaŭŝia dorso?”
“Jes. Tiuj, kiuj scias pri la ceremonio, estas mi, vi, Lide kaj kontisto Zhang.”
Ŝiaj lipoj tremetis kaj ŝiaj brovoj malleviĝis.
“Vi... vi volas diri, ke, se via patrino ekscios pri nia geedziĝo, ŝi certe oponos, ĉu ne?”
Lin kaptis ektremo. Li trovis, ke tiu malforta kaj sensiva virineto denove vundiĝis. Li kaptis
ŝian brakon kaj tuj manlevis ŝian mentonon. Rigardante ŝian vizaĝon,lidiris,“Sciu,kelaopinio
de la maljunaj ĉiam kontraŭas tiun de la junaj. Kaj cetere, ĉar mi estas solfilo, ŝi ĉiam konsideras
mian geedziĝon kiel sian aferon. Mi ne volas diri, ke ŝi certe oponos, sed se ekzistas tia ebleco, mi
ne permesas, ke ĝi okazu. Tial mi faris tion, ne informinte ŝin.”
Ŝia koro sinkis en profundan glacian kelon. Gapante al Bai, ŝi maltrankvile kaj ĉagrene diris,
“Vi eraras, Peiwen. Vi faris tion kun granda hastemo. Kiam vi subite alportos novedzinon antaŭ
ŝin, kiel ŝi povus akcepti min kaj kiel mi povus renkontiĝi kunŝi? Vi vere embarasigas min,
Peiwen.”
“Ne maltrankviliĝu, Hanyan. Post kiam ni atingos hejmon, mi supreniros al ŝia ĉambro kaj
unue klarigos ĉion al ŝi. Ŝi akceptos vin, Hanyan, neniu ne akceptos vin. Ŝi akceptos vin, kaj ŝi eĉ
ŝatos vin! Cetere,” li ridetis, volante, ke ŝiekĝoju, “estas mi, kiu edziĝis al vi, sed ne ŝi!”
Se tio, kion li diris, pravus! Pensante pri tio, ŝi mallevis la kapon. Nun nur unu horon ili estis
geedzoj. Ŝi ne volis montri sian malkontenton pri la afero, kaj krome li faris ĉion ĉi tion malgraŭe,
timante, ke li perdos ŝin. Ekmordante siajn lipojn, ŝi malklare sentis, ke la estonteco absolute ne
estas tiel lumplena kiel ŝi anticipis.
Vidinte ilian interparoladon finiĝi, Gao denove startigis la aŭton. En kuranta aŭto, ŝi ankaŭ
kalkuladis pli rapide ol la rulantaj radoj de la aŭto. Kiam ĝi bremsiĝis antaŭ la du feraj pordklapoj,
ŝi levis sian firman kaj kuraĝan okulparon plenan je espero. Rigardante al li, ŝi diris, “Vi estas
prava, Peiwen. Estu libera de zorgoj. Ŝiekŝatos min!”
Gao siaflanke rigardis kun malvarmaj okuloj. Li vidis en ŝi firman decidemon. Li sciis, ke ŝi
aplikos diversajn rimedojn por akiri la ŝaton de sia bopatrino, kion konvinke montris ŝia brile
flamanta vizaĝeto. Li vere enviis Bai-on. Ektusinte, li diris, “Ĉu vi ne volas pririgardi vian hejmon,
sinjorino Bai?”
“Pli bone nomu ŝin Hanyan. Ne superŝutu ŝin per sinjorino Bai! Tio malagrabligas min!” Bai
diris.
Hanyan rigardis tra la fenestro de la aŭto. Ŝia rigardo tuŝis la novan lignotabulon starigitan
antaŭ la fera pordo, sur kiu fajne gravuriĝis “Hanyan Bieno”. Kun miksitaj sentoj de surprizo kaj
ĝojo, ŝi turnis sian kapon al Bai kaj balbutis, “Kiel... kiel...”
-99-