En%20Profunda%20Korto

eldiri nenion. Post tre longa tempo, ŝajne centjara tempo, ŝi aŭdis lin diri mallaŭte, peze, milde,
softe kaj trankvile, “Hanyan, mi amas vin.”
Ŝi eksentis subitan disfalon, ĝisfundan disfalon. Ondo da larmoj elŝprucis, kovrante kaj
dronigante ĉion. Ŝi perdis la kapablon rezisti kaj neniel rezistis kontraŭ li. Kovrante sian vizaĝon
per manoj, ŝi komencis plori korŝire, senhelpe kaj triste. La suferoj, turmentoj, baraktado...
akumulitaj dum multe da jaroj jam nun transformiĝis al du larmo-fontoj, kiuj torentis senhalte.
Tiam ŝi sentis, ke li malstreĉis ŝin, kaj ŝi fortiris lian manon desur sia vizaĝo. Li ambaŭmane tenis
ŝian vizaĝon, kaj poste liaj lipoj alproksimiĝis kaj firme premis sur la ŝiajn.
Ŝin atakis vertiĝo, tiel ke ŝi ne bone staris pro malforteco kaj falis. Ambaŭ ili rulfalis sur la
tapiŝon. Kun ŝi en sia brakumo, li gluis al ŝiaj siajn fajre varmajn lipojn kun brulanta forto. Li suĉe
kisadis de ŝiaj lipoj, vangoj, oreloj, mentono al ŝia kolo. Ĉirkaŭprenante ŝin, li suĉis kaj kisis ŝin,
murmure kaj mallaŭte kriante, “Aĥ, Hanyan, mia kara, mia sopirata! Aĥ, Hanyan, mi amas vin!
Mi amas vin! Mi amas vin!” Ŝi ankoraŭ ploris, sed mallaŭte plorsingultis, infanece plorsingultis
kvazaŭ en la sino de patrino. Ŝi nereteneble alpremis sin al li kaj firme apogis sian kapon al lia
larĝa brusto.Ŝisentis sin laca kaj elĉerpita, multe esperante ricevi protekton. Alpremante sin al li,
ŝi tremetis, kiel vundita kaj laca kolombido. “Ĉio jam forpasis, Hanyan,” li malpeze karesis ŝiajn
dorson kaj harojn. Li tiris ŝin al stariĝo kaj ili sidiĝis en la sofon. Ĉirkaŭprenante ŝin, li senĉese
kisis ŝiajn frunton, malseketajn harojn kaj lipetojn. “Ne forlasu min, ne foriru, Hanyan, mia
etulino, ne foriru! Ni komencu denove, Hanyan. Mi promesas al vi, ke ĉio iros perfekte. Ni retrovu
la tempon, kiun ni perdis.” Ŝi tenis sin senparola. Ŝi sentis sin tro senforta por diri ion, kaj ŝi nur
kviete klinis sin kontraŭ lia brusto.
Iom poste hupado de aŭto tranĉis la nokton, kvazaŭ bruega tondro vekus ŝin. Eksaltinte, ŝi
murmure diris, “Ŝi revenas.”
“Ne moviĝu!” Li streĉis sian brakumon ĉirkaŭŝi. “Ne zorgu pri ŝia reveno!”
“Vi...” ŝi montris sin panikita kaj senhelpa. “Kion vi faros?”
“Alfronti la realon! Ni ambaŭ devas alfronti la realon, Hanyan. Se mi plu montrus min
evitema, kiel mi povus teni vin ĉi tie?”
“Ne,” ŝidirisurĝeme kaj panike. “Ne, ne tiel, mi ne volas...” Ŝi ĉesis paroli.
Tiam la pordo malfermiĝis. Figuro stumble enkuris. Post kiam aŭdiĝis klako de ŝaltado, la
tuta ĉambro dronis en brila lumo. Fang palpebrumis, ĉar la subita lumigo sigelis ŝiajn okulojn dum
momento. Poste, ŝi vidis Ailin-on, kiu, kun taŭzitaj haroj ĉe tempioj kaj neglekte vestita, staris tie
ŝanĉeliĝante kaj ne tre fideme rigardis ilin per paro da malklarvidemaj kaj sangstriitaj okuloj. Dum
longa tempo ŝi tiel gapis iom surprizite kaj multe ebrie. Evidente ŝi jamtrodrinkis.“Ej,”ŝi
balbute ekparolis, eliginte rukton de alkoholaĵo kaj klinante sian korpon al la dorsapogilo de la
sofo. “Vi... vi ambaŭ kondutas bone! La afero...la afero iras tiel! Fraŭ...lino Fang, vi havas bonan
artifikon! Estas malfacile delogi ĉi tiun blindulon! Instruu al mi, kiel vi... vi gajnis lin. Kiel vi
sukcesis igi lin...lin liberiĝi de la fantomo?”
Fang kunŝoviĝis en la sofo, ne povante moviĝi. Dum tiu momento ŝi ne sciis, kion ŝi devas
diri aŭ fari, nek sciis, kiel trakti tiun situacion. Videble Ailin estis tre ebria. Estis miraklo, ke ŝi eĉ
povis sekure stiri la aŭton hejmen en tia ebrieco. Stariĝinte kaj alirinte al ŝi, Bai faris profundan
enspiron kaj kviete demandis, “Kiom vi drinkis?”
“Ĉu vi zorgas pri mi?” kontraŭdemandante, ŝi plenvoĉeekridegis. Metinte sian manon sur la
ŝultron de Bai, ŝi stumblis. Kaj li instinkte apogis ŝin. Ŝi alproksimigis sian vizaĝon al li kaj
malrapide diris, “Mi drinkis. Jes, mi drinkis. Ĉu vi zorgas pri tio? Vi ja scias, kia virino mi estas:
- 157 -