En%20Profunda%20Korto

konversacio kun ŝi jam frakasis lian perfektan revon pri ŝi, kiu havis mankon kiel makuleton en
diamanto, kaj li eĉ dubis, ĉu la makuleto povas esti forigita. Hangyan! Li amare direktis sian
rigardon al la ĉielo. Kial vi devus diri al mi tion? Kial vi devus? Vi jam detruis kaj frakasis ĉion
belan, Hanyan! La nokto pli kaj pli profundiĝis. La vento en profundaj montoj blovis friske kaj
fride, kaj mallaŭta murmurado de pinoj kaj bambuoj vekis tiom da tristeco kaj izoliteco.
Malproksimeenlaarbarosenĉese ĉirpadis sennoma birdo, ŝajne sola de sia aro. Tiel li staris tie
malgraŭ blovado de montvento, malsekigo de noktaj rosoj, subirado de la luno kaj demoviĝo dela
steloj.... ĝis kiam li jam finfumis la tutan pakon da cigaredoj kaj liaj piedoj sensentiĝis kaj rigidiĝis.
Forĵetinte la lastan cigaredstumpon, li enŝovissinenlaaŭton. Li devis reiri hejmen. Kvankam li
jam estis tri-dek-jara, li ankoraŭ ne povis malobservi la regulojn difinitajn de sia patrino nek volis,
ke ŝi maltrankviliĝu. Startiginte la aŭton, li parolis al si mem, “Estas tiel. Mi prenu ĉi tiun aferon
kiel inkubsonĝon! Ŝi antaŭeservis kiel kundancistino kaj poste kiel laboristino. La virino kun tia
socia pozicio ne konvenas al mi kiel edzino. Imagu, kiel mia patrino diros. Lasu do! Ne pensu pri
tio! Mi prenu tion kiel inkubsonĝon kaj kiel epizodon en mia vivo. Ĉio jam finiĝis.”
Li stiris la aŭton sur la revena vojo. Lia decido donis disŝiran doloron al lia koro. Li sciis, ke
la doloro daŭros longan tempon, kaj li ne povos dummomente liberiĝi de la figuro de Hanyan. La
aŭto rapide glitis en nokta mallumo, transkuris la ponton “Pinoj kaj Bambuoj”, kaj proksimiĝis al
lapordodeladomo.
La domo estis nove konstruita inter te-plantejoj. Li desegnis ĝin, ĉar li lernis en arkitektura
fakultato en universitato. Delonge li volis doni elegantan nomon al la domo, sed li ne sukcesis
elpensi ian konvenan. Li parkis la aŭton ĉe la pordo, kaj timante, ke li surprize vekos la patrinon, li
ne vokis maljunan Zhang per hupado por malfermi la pordon, kaj li mem malfermis ĝin per ŝlosilo
kaj eniris.
Lalampoensalonoankoraŭlumis. Li surpriziĝis. Certe Gao Lide ankoraŭ ne enlitiĝis!
Pensante, li puŝmalfermis la pordon de la salono kaj ekvidis sian patrinon sidi rekte en la sofo kun
senpalpebruma rigardo al li.
“Ho, panjo, ĉu vi ankoraŭ ne enlitiĝis?” li demandis surprizite.
“Ĉu vi scias, kioma horo estas?” ŝi demandis.
“Jes, mi revenas malfrue,” li respondis iom maltrankvile, irante al la ŝranko por verŝi alsi
glason da akvo.
“Kio okazis?” la maljuna sinjorino akre rigardis lin.
“Nenio. Estis societema aranĝo,” li malklare respondis.
“Societema aranĝo?” ŝi fikse rigardis lin. “Eldiru honeste. Vi neniam kaŝas ion de mi! Kio
okazis lastatempe? Tuttage vi montriĝas distriĝema. Vi enamiĝas, ĉu ne?”
Denove li surpriziĝis, rigardante ŝin.Lisciis,kelinepovaskaŝiiun ajn sekreton de ŝi, ĉar la
maljuna sinjorino estis inteligenta, saĝa kaj decidema tipo. Kiam ŝi estis juna, ŝi estis belulino de
distingita familio. La dumviva afero de lia patro prosperis dank’ al ŝiaj helpo kaj apogo. Tial, en la
familio la maljuna sinjoro Bai tenis aŭtoritatecon. Lia patro kaj li ambaŭ respektis, timis, amis kaj
obeis ŝin. Kiel solfilo, li restis ĉe ŝi pli longan tempon kaj nutris preskaŭan adoremon al ŝi, ĉar ŝi
estis nobla, serioza, decidema kaj aŭtoritata.
“Enamiĝi?”Liturnislaglasonenlamano.“Neĝis tiel serioza grado!”
“Kia junulino ŝi estas?”
“Ne menciu ŝin. Tio jam forpasis,” li mallaŭte diris, rigardante la glason en la mano, kaj li
sentis,keladisŝira doloro en lia koro pliiĝas.
-83