En%20Profunda%20Korto

“Geedziĝokajriĉeco sendependas de la homa volo,
certe la vantulon vanigos la dezir’ altcela en parolo,
homoj, kiuj blinde trovas sin en labirinto nur komprenas,
ĝis la lun’ elvenos kaj disdividiĝos dika nubtavolo.”
Kun streĉita kolo, Tingting rigardis scivoleme kaj demandis, “Kion ĝi diras, instruistino? Kion
vi deziras el sortodivenado?”
Ĉifinte la slipon, Fang ridete respondis, “Mi deziras tion, kion mi volas, dum ĝi diras tion,
kion ĝi volas. Nu, Tingting, estas malfrue. Ni devas reiri.”
Kiam ili atingis la domon, estis tempo por vespermanĝi. Sinjorino Bai ankoraŭ ne revenis, kaj
sinjoro Bai ordonis porti sian porcion al supra etaĝo, tiel ke nur ambaŭ Fang kaj Tingting
altabliĝis. Ĉar ŝi kuradis tien kaj reen ekstere la tutan posttagmezon, Tingting havis bonan apetiton
kaj unuspire englutis du bovlojn da rizoj, dum Fang manĝis malmulte. La bona apetito de Tinging
gajigis ŝin. Rigardante Tingting-on, ŝi demandis, “Ĉu vimanĝas sola en ordinara tempo, dum via
paĉjo restas sur la etaĝo kaj via panjo forestas?”
“Jes,” respondis Tingting, “mi ne manĝas ofte.”
“Ne manĝi?”
“Estas tre seninterese por mi manĝi sola. Mi rifuzis manĝi. Kelktempe, Yazhu devigis min
manĝi, kaj mi nur manĝis iomete.”
Ne mirinde, ke la knabino estas tiel magra! Rigardante al Tingting, Fang faris decidon interne.
Ŝi volas, ke la knabino normaliĝos, gajiĝos kaj bonsaniĝos. Nuntempe ŝia lernado siavice fariĝas
malpli grava. Post vespermanĝo, Fang urĝis ŝin finfari ekzercojn sub ŝia superrigardo kaj helpis
ŝin ripari la mankon en aritmetiko. Poste, ŝi petis al ŝi elpreni tiun rompitan pupon. Ŝi elspezis unu
kaj duonon da horoj por fliki kaj bonigi ĝin. Ĉar ŝi ne havis pecetojn da tolo, ŝi eĉ disŝiris sian
propran subjupon, per kies silkpeco kaj punto ŝi elfaris novan bluzon por la pupo. Dum kudrado,
Tingting ĉiam staris sur genuoj apud ŝi, ĝojmiene rigardante ŝin en laborado, kaj helpis ŝin, jen
transdonante pinglon jen fadenon. Post kiam ŝi fine prilaboris la pupon, Fang stariĝis el la tapiŝo,
ridete dirante, “Bone, via pupo aspektas pli bele.”
Tingting ĵetis adoreman rigardon al Fang. Kaj ŝi fiere okule ekzamenis sian pupon kaj
alpremis ĝin al sia brusto, murmure dirante, “Bona pupo, mia tre tre aminda pupo.”
Ĉe tioFangtreemociiĝis. Pro malfrua tempo, ŝi urĝis ŝin enlitiĝi post sinbanado. Vidinte, ke
ŝi surmetaspiĵamon kaj sin enŝovas sub la litkovrilon, Fang sin klinis por ordigi ŝian vatitan
litkovrilon. Ĝuste dum ĉi tiu momento, la knabino subite levis sian korpon, ĉirkaŭprenis ŝian
kolon per siaj brakoj, altiris ŝian kapon kaj ekkisis per malseketaj lipetoj sur ŝia vango, hasteme
dirante, “Mi vere amas vin, instruistino.” Post tiuj vortoj, ŝi, pro hontemo, forlasis Fang-on, kaj sin
turninte, enŝovis sian kapon en kapkusenon por afekti endormiĝi. Starante en stuporo, Fang ne
moviĝis por longa tempo. Tiu neatendita ago de Tingting tre emociis kaj ekscitis ŝin, tiel ke ŝi ne
povis sin regi. Kun malsekigitaj okuloj, ŝi eĉ ne povis havi klaran vidon tra siaj okulvitroj, sur kiuj
flosis tavolo da vaporo. Post longa momento, vidinte ke Tingting ne turniĝadas plu, ŝi ĵetis alian
rigadon al ŝi kun klinita korpo super ŝi. Vere la knabino dronis en profunda dormo post tuttaga
laciga irado. Kun vesuspiro, ŝi kovrisŝian frunton per kiseto kaj duonvoĉe diris, “Dormu bone,
infano. Havu dolĉan sonĝon.”
Eliginte alian suspiron, ŝi retiriĝis el ŝia ĉambro kaj tirfermis la pordon. Tiam, ŝi trovis,keBai
Peiwen staras ĉe lakruĉiĝo delasalonetokajkoridoro,kunsiavizaĝo alŝi. Ŝi sciis, ke li havas
akrajn orelojn. Ŝi, alpaŝante, salute diris, “Ĉu vi ankoraŭ ne enlitiĝas?”
-34-