En%20Profunda%20Korto

ŝian vestŝrankon. Ŝi povis imagi al si, kio sin kaŝas en ĝi. Vidinte, ke Tingting bonorde demetis la
pupon, ŝi altiris ŝian manon, dirante, “Ni faru ekzercojn vespere anstataŭ posttagmeze hodiaŭ. Nun,
ĉu vi volas akompani min promeni ekstere?”
“Bone!” la knabino hurais.
“Do, rapidu! Diru tion al via pacĵo. Poste ni iru!”
Tingting fluge forkuris.
Post duonhoro, Fang kaj Tingting sin trovis starantaj antaŭ la ruino de Hanyan Bieno. Fikse
rigardante al la rompitaj muroj kaj brikoj, Tingting sopireme diris, “Oni diras, ke mia mortinta
panjo ofte hantas ĉi tien.”
“Kio?” demandis Fang. “Kiu diris tion?”
“Ĉiuj diras tion,” Tingting rigardis la malplenan framon de la domo. “Mi esperas, ke mi vidos
ŝin. Mi ne timas ŝian reaperanton.”
Fang ekŝtoniĝis. “Ke ne ekzistas reaperantoj, ĉu vi scias?”
“Jes,” la knabino firme diris. “Panjo povos reveni. Mia paĉjo kaj mi atendas ŝian reaperadon.”
“Ĉuiuvidisŝian reaperanton?” demandis Fang enpenseme.
“Jes. Multaj diras, ke ili vidis. Lastsemajne, iun nokton, Yazhu preteriris ĉi tie. Ŝi ĵuris, ke ŝi
vidis virinan ombron promeni en la malplena ĝardeno, kaj ŝi kurefuĝis al la hejmo pro timego. Se
estus mi, mi ne forkurus kaj alproksimiĝus al ŝi por alparoli.”
“Oj, ne faru tian fantazion,” diris Fang maltrankvile. Ŝi plej malamis, ke plenkreskuloj
inokulas la pensojn pri fantomoj en geknabojn. “Ni foriru.”
“Ĉu vi timas?” demandis Tingting.
“Mi ne timas!”
“Ne timu mian panjon,” ŝi daŭrigis kun varma rigardo. “Mia panjo estas plej afabla kaj
aminda.”
“Jes? Kiel vi sciis pri tio?”
“Paĉjo diris!”
“Oho!” Fang haltis. Ŝi denoveĵetis sian rigardon al la ruino de la kaduka domo sin kaŝanta
inter sovaĝaj herboj, veproj kaj rampaĵoj. Ŝi imagisalsilaantaŭan sendifektitan domon, kaj kiel
vivis ĉi tie la “afabla kaj aminda” mastrino kaj ŝia amema edzo kun paro da brilaj okuloj. Ŝi
absorbiĝis en imagado. Apud ŝi la knabineto ankaŭ staris, absorbite imagante al si sian mortintan
patrinon.
-32