En%20Profunda%20Korto

demandis kun mallaŭtigita kaj dezirema voĉo, “Diru al mi, fraŭlino Fang. Ĉu mia infano estas tre
aminda?”
“Oh!” Fang ekhavis la senton de ŝtoniĝo, kaj ne povante regi sian tonon, varme diris, “Sinjoro
Bai, vi devus kompreni ŝin, ĉar ŝi estas via filio!”
“Ĉu vidiras…”
“Ŝi estas la plej aminda infano en la mondo!” ŝipreskaŭkriis. “Kiel strange,” diris Bai enpense, “ŝi diras, ke vi estas la plej bona instruistino en la mondo,
kajviasertas,keŝi estas la plej aminda infano. Laŭ mi…” Li restis senparola dum momento. “Vi
ambaŭ ja estas destinitaj al reciproka laŭdado.” Ĉe tio Fang ruĝiĝis senkaŭze.
Tingting kure revenis. Post nelonge, Yazhu dismetis manĝilarojn sur la tablo. Manĝantoj
konsistis el tri personoj: Bai Peiwen, Bai Tingting kaj Fang Siying. Yazhu preparis entute ses
pladojn kaj supon, riĉan manĝon. Videble ŝi rigardis Fang-on kiel honoran gastinon. Kun
scivolemo, Fang fikse rigardis Bai-on en manĝado, ne sciante dubeme, kiel blindulo povas trovi la
bovlojn en ĝustaj lokoj, sed ŝi tuj trovis, ke ne malfacilas por Bai manĝi, ĉar Tingting atenteme
zorgas pri sia patro. Manĝante preskaŭ nenion, ŝi senĉese prenadis manĝaĵojn per manĝbastonetoj
en la bovlon de sia patro, dirante, “Jen estas kuboj de kokidaĵo, paĉjo. Jen estas legomo kaj freŝaj
fungoj, paĉjo.”
“Mi ĉerpis bovleton da supo por vi, paĉjo. Jen ĝi estastujantaŭvi.” Ŝia voĉo sonis tiel milde kaj ameme, impresante, ke ŝajnis natura afero por ŝi zorgi pri sia
patro, kaj videble ŝi provis eviti maltrankviliĝon de la zorgato. Tiu sceno tiom kortuŝis kaj
surprizis Fang-on. Tiu ne sciis, kiu zorgas pri manĝado de la blindulo, kiam Tingting havas
lecionojn en la lernejo. Ŝajne travidinte la perplekson de Fang, Tingting ridete diris al ŝi, “Kutime
mia patro ne malsupreniras por manĝo. Hodiaŭ li malsupreniris honore al vi. Ni preparis gamelon,
tielkelioportuneprenasmanĝon.”
“Oho,” eĥis Fang, ne sciante, kiel respondi. Ŝi, nur sentis, ke ĉio, kio okazis antaŭ ŝiaj okuloj,
plenigis ŝian koron per amareco, kaj ŝiaj okuloj malsekiĝis pretervole. Manĝado finiĝis en relative
silentema etoso. Post manĝado, ili revenis en salonon. Post kiam ili sidiĝis, Yazhu preparis aliajn
du tasojn da teo. Prenante tason en la mano, Fang fikse rigardis la verdetan likvon en la taso,
demandante ridete, “Ĉu tiuj estas tefolioj el la te-plantejo de Familio Bai?”
Bai Peiwen eligis unu cigaredon kaj precize bruligis ĝin. Lia mano kun fajrilo haltiĝis en aero
momente. Kvankam lia paro da senvidaj okuloj aspektis malvigle, liaj buŝanguloj kaj brovoj
tamen estis esprimriĉaj. Fang rimarkis, ke moka esprimo alnaĝis al lia buŝangulo. “Vi jam aŭdis
pri la te-plantejo de Familio Bai,” li diris.
“Jes. Ĉi tie estas urbeto, kaj plie Familio Bai estas tro fama.” Fang rekte rigardis al Bai. Tio
estas la avantaĝo, ke oni povas senskrupule okulmezuri kaj esplori la blindulon, kiam oni sidas
vidalvide al blindulo.
“La plej bona speco de teo estas tiu kun rozflora bonodoro. Estas domaĝe, ke vi ne povas ĝui
ĝin nuntempe,” li diris distreme.
“Kial ne?” Ŝi fikse rigardis lin.
“Ni jam ne plu produktis tiun specon delonge.” Lia vizaĝesprimo impresis iom triste. Li
silentis longan tempon, kvazaŭ profundiĝante en pensado. Poste, li subite turnis sian kapon,
demandante, “Ĉuvitroviĝas ĉi tie, Tingting?”
“Jes.” La knabino hasteme aliris kaj kaptis la manon de sia patro. “Jen mi estas ĉi tie!”
“Bone,” li diris, kun iom da ordona tono. “Supreniru nun por fari hejmtaskojn. Mi volas
-23