En%20Profunda%20Korto

Ĉe tio, ŝi eksaltis el la sofo, je lia neatenditeco. Sur ŝia vizaĝo videblis neniom da ĝojo, sed
male paniko, timideco, retiriĝemo kaj kvazaŭa esprimo de vunditeco. “Ho, ne, ne, sinjoro,” ŝi
haste diris. “Mi ne volas akcepti ĉi tiun taskon.”
“Kial?” li gapis al ŝi mirplene.
Ŝi fermis sian okulojn kaj mallevis sian kapon. Kiam ŝi relevis sian kapon, larmoj jam ŝveliĝis
en ŝiaj okuloj kaj la pupiloj trempataj en larmoj sin montris tiom nigraj, tiom brilaj kaj tiom tristaj.
Kun tremanta voĉo, ŝi diris,“Mibedaŭras, sinjoro Bai. Vi povas aserti, ke mi ne konas vian
favoron. Mi ne povas akcepti, mi ne volas akcepti, ĉar, ĉar...” Ŝi faris enspiron. Larmoj glitis
malsupren de ŝiaj vangoj ĝis ŝiaj moviĝemaj lipoj. “Kvankam mi estas sensignifa, soleca kaj
senhelpa... mi tamen ne bezonas kompaton nek simpation. Mi volas vivteni min per miaj propraj
fortoj. Mi dankas vin pro via favoro, sinjoro Bai, sed bonvole montru vian komprenemon al mi...
Mi jam havas nenion krom porcio da memrespekto.” Findirinte, ŝi impetis al la pordo, sen rigardi
al li. Antaŭ ol li vekiĝis el surprizo, ŝi jam malfermis la pordon kaj elkuris. Postkurinte ĝis la
pordo, li rigardis ŝian rapide malaperantan dorsfigureton en la koridoro kaj nevole ŝtoniĝis tie. Li
neniel atendis, ke lia propono eĉ vundis tiun delikatan kaj malfortan koron. Tamen en la profundo
de sia koro li eksentis skuon unuafoje dum sia tuta vivo. Li estis skuita profunde, profunde,
profunde.
-69-