En%20Profunda%20Korto

“Mi...” Retiriĝema kaj peteme, ŝi metis sian tremetantan manon sur lian brakon. “Pardonu al
mi, Peiwen. Pardonu al mi, Peiwen. Mi ne povas edziniĝi al vi, mi ne povas.”
Rigardante ŝin, li ekdubis, ke la afero ne aspektas tiel simple kiel ekstere. Li puŝis ŝin al la lito
kaj sidigis ŝin. Altirinte seĝon, li sidiĝis kontraŭ ŝikaj firme prenis ŝiajn ambaŭ manojn. Kun
regita ekscititeco, li pacience diris, “Ĉuviagaslaŭvia racio, Hanyan?”
“Jes,” ŝi respondis.
“Do, viaj tiuj motivoj por rifuzi min ne estas pravigeblaj, ĉu vi scias?” Ŝi mallevis la kapon.
“Levu vian kapon kaj rigardu min!”
Ŝi vole nevole levis siajn okulharojn kaj larmoj rulfalis laŭ la vangoj palaj kiel marmoro. Ŝi
komencis mallaŭte plorsingulti. Ŝiaj larmoj perlis, falis kaj disrompiĝis sur la vestobasko. Li
eksentis kirlantan doloron en la koro. Skuante ŝian manon konfuzite, li hasteme diris, “Ne ploru!
Ne ploru, mi petas! Hanyan, mi ne devigas vin. Ĉu midomaĝas devigi vin? Mi nur tre vin amas
kaj ne toleras perdi vin. Ĉu vi komprenas? Hanyan, bona Hanyan, ne ploru! Mi petas. Se vi plorus
plu, mia internaĵo kreviĝus.” Ŝi ploris pli forte. Li sidiĝis apud ŝin kaj alpremis ŝin al sia sino. Li
konsole frapetis ŝian dorson, karesis ŝiajn harojn, kisis ŝiajn vangojn kaj murmuris konsolajn
vortojn por ĉesigi ŝian ploradon.
Post longa tempo, ŝi sukcesis reteni siajn larmojn. Singultante, ŝi diris, “Se... se mi edziniĝos
al vi, kaj estontece... vi ne plu amos min, mi eĉ... ne havos vizaĝon por plu vivteni min.”
“Kial vi pensas tiel?” li kriis, “Ĉu mi ne amos vin? Mi jam amas vin manie, kial mi ne amos
vin?”
“Ĉar... ĉar vi ne estas tiel bona kiel mi imagas, tiel... tiel...” ŝi balbutis, “tiel purkora.”
“Kial vi diris tion?”
“Vi ne konas mian pasintecon.”
Liaj brakoj ĉirkaŭprenantaj ŝin rigidiĝis.
“Daŭrigu!” li diris ordone.
“Ne devigu min eldiri! Ne devigu min eldiri!” ŝi kriis, kovrante sian vizaĝon per la mano. “Ne
devigu min, mi petas!”
Li fortiris ŝian manon el ŝia vizaĝo kaj iom depuŝis ŝian korpon, tiel ke li povis rekte rigardi
ŝin. Li diris, “Daŭrigu! Mi volas scii, kio okazis.”
Ŝi supren rigardis lin peteme.
“Eldiru!” li ordonis malmole, ne permesante reziston.
Ferminte siajn okulojn, ŝi faris decidon kaj diris, kvazaŭ recitante parkere el libro, “Antaŭ ol
mi venis al la fabriko, mi estis kundancistino en publika dancejo, kie mi servis kvin monatojn kaj
perlaboris kvindek mil dolarojn, kiun mi repagis al miaj adopt-gepatroj. Se io neatendita okazus,
mi eble daŭrigus mian servadon tie.”
Malfermintelaokulojn,ŝidirektis fiksrigardon al li. Nun ŝi jam trankviliĝis, kaj pro sia
malkaŝita afero, ŝi decidis alfronti la realon kaj plue malkovri al li la plej privatan sekreton,
kvankam ŝi bone komprenis, ke, se ŝi eldiros ĝin, ŝi tuj perdos lin, ĉar ŝi havis tre bonan
komprenon pri li, kiu tiom fanatike adoras “perfektecon”.
“Daŭrigu!” li urĝis ŝin. Lia rigardo fariĝis timiga kaj liaj fingroj, kiuj tenis ŝiajn brakojn, jam
fridiĝis.
“Iun nokton, kliento invitis min al nokta manĝeto. Li devigis min trinki multe da alkoholaĵo
kaj ebriigis min. Kiam mi sobriĝis, mi trovis, ke mi ne kuŝas en mia hejmo.” Ŝi tristerigardisalli.
“Ĉu vi komprenas? Mi jam perdis mian purecon. En la sama tago, mi trovis, ke mi jam degeneris
-80-