En%20Profunda%20Korto

mi rajtas puni? Mi nur estas guvernistino salajrata je du mil dolaroj ĉiumonate.
“Vi estas tiom kruela diri tiujn vortojn!”
“Via edzino ja diris tiujn vortojn!” Ŝi emfazis “vian edzinon”, antaŭ ol ŝi metis paperojn en la
rub-korbon.
“Kruele? Tiu ĉi mondo ja estas kruela. La plej kruela estas, ke vi ambaŭ vundas la animon de
la knabino. Ŝin vi molestas kaj malbone traktas. Se mi ne restigus min pro la infano, mi ne restus
ĉi tie eĉ unu horon pli!”
“Ĉu jes?” La voĉo de Bai sonis tiom base. Ĉe lia frunto aperis tuŝo de doloro. “Ĉu vi pensas,
ke mi ne amas tiun knabinon?”
“Ĉu vi ŝin amas?” Fang alkroĉigeme demandis. “Do, ĉu vi ne scias, ke ŝia vestŝranko
malplenas, ke ŝia nura ludilo estas la pupo, kiun ŝi trovisĉelamontdeklivo, ke ŝi vivasenrevoj
kaj tuttage ŝpinas amzorgojn kaj kompatemon, kaj vi eĉ ne scias, ke ŝi aspektas maldike kaj pale!”
Bai ricevis frostotremon. “Neniam oni diras al mi tion,” li diris, kun tremanta voĉo. “Ŝi similas
al sia propra patrino, kiu eltenis grandan suferon sub peza premo por atingi trankvilon... Ŝi tute
similas al sia propra patrino!”
Kunpremiĝo ekisĉelakorfundo de Fang. Denove mencio pri “propra patrino”! Ŝi timis aŭdi
tiujn du vortojn. “Vi havas bonan infanon,” ŝi intence evitis la temon pri “propra patrino”. Ŝi diris
sincere, “Amu ŝin bone, sinjoro Bai! Kvankam ŝi ne havas patrinon, ŝi tamen havas patron!”
“Ĉu ŝi estas bela?” demandis Bai.
“Jes, ŝi similas al vi.”
“Ŝi similas al mi?” Bai ekŝtoniĝis. “Mi esperas, ke ŝi similu al sia propra patrino! Ŝia propra
patrino estas belulino.” Denove temis pri “propra patrino”! Fang deturnis sian kapon.
Subite, elpreninte ion el la vesta poŝo, Bai donis ĝin al Fang kaj diris, “Ĝin malfermu!”
Fang falis en stuporon. Subkonscie ŝi ĝin prenis. Ĝi estis malgranda korforma skatoleto
delikate farita kaj reliefe ornamita per du rozoj. Ŝi malrapide malfermis ĝin kaj trovis en ĝi
inkrustitan foton. Gapante al tiu senkoloriĝinta foto, ŝi staris senmove ŝtoniĝanta.
La foto montris paron: la viro, kiu sendube estis Bai Peiwen, aspektis june kaj bele, kun paro
da brilaj okuloj, plenaj je energio kaj vigleco, amo kaj feliĉeco, kaj la virino, havis longajn harojn
pendantajn ĝis la ŝultroj kaj blankajn dentojn kaj brilajn okulojn, kun neordinara mildeco sur la
vizaĝo kajsonĝeca raviteco en la okuloj, kaj kun dolĉa ridetoĉelamaldikaj lipoj. Kiam ŝi rigardis,
ŝiaj okuloj nereteneble malsekiĝis.
“Ĝi estas la nura foto, kiun mi ankoraŭ konservas ĝis nun. Hanyan ne ŝatis fotiĝi, kaj ĝi estas
la ununura.”
“Hanyan?” ŝi murmuris per tiu nomo.
“Oh, ĉu mi iam ne diris al vi, ke Zhang Hanyan estas ŝia nomo? Post kiam ni geedziĝis, mi
nomis nian domon Hanyan Bieno. Hanyan (nebulfumo)! Ŝia persono similas al ŝia nomo: leĝera,
libera kaj eleganta!”
“Ĉu vi ankoraŭ sopiras al ŝi nun?” demandis Fang kun ioma sufero.
“Jes, mi sopiras al ŝi mian tutan vivon!”
Fang ektremis. Ŝi fermis la korforman skatoleton kaj redonis ĝin al li. Ŝi nereteneble zorgeme
esploris lian vizaĝon vivecan kaj sentoplenan, dum li ŝajne dronis en revo.
“Ĉu vi kredas je spiritoj, fraŭlino Fang?” li demandis.
“Ne,” Fang ekrigidiĝis.“Mipensas,keminekredas,almenaŭmi ne tre kredas, ĉar mi ne vidis
ilin.”
-43