En%20Profunda%20Korto

antaŭ tri tagoj. Ŝajnas al mi, ke ŝi ne estas en bona sano, sed ŝi insistis, ke ŝi povas...”
“Zhang Hanyan?” Bai interrompis ŝin. Kiel elegante la nomo sonas! “Ĉu ŝi loĝas en la
amasloĝejo de nia fabriko?”
“Ne, mankas vaka lito. Ŝi deziras loĝienamasloĝejo, sed nun ni povas fari nenion pri tio.”
“Kialvinelokisŝinen laborpostenon en te-sekigejo?”
“Ho, sinjoro Bai,” Cai ekridetis kontraŭvole. Ĉielo scias, kiel malfacile servi kiel laborestro!
Kiu ne konkuras por malpeza kaj komforta laboro? Kiu devas labori rekte sub la suno! Se ĉiuj
volas labori en te-sekigejo, kiu el ili laboru sur te-sunuma tereno? “Ĉar ŝi estas mallerta
nove-veninto, mi ne kuraĝas loki ŝin sur aliajn postenojn.”
“Oh,” Bai ekbalancis sian kapon, rigardante Zhang Hanyan-on kuŝantan sur la sofo, kiu,
maldika kaj malalta, surhavis la veston kun desegno de ruĝaj floretoj sur blanka fono, kaj kies
haŭto estis blanka kaj delikata kaj kies fingroj maldikaj kaj longaj. Tiel delikata, ŝi neestas
destinita por labori. “Kie ŝiloĝas?”
“Mi ne scias,” Cai diris iom sinĝene. “Poste mi demandos al ŝi pri tio. Se mi scius pli frue, ke
ŝi ne povas elteni...”
“Sufiĉe,” li eksvingis sian manon. “Foriru! Lasu ŝin ripozi momenton ĉi tie.Mitimas,keŝi ne
povos daŭrigi sian laboron hodiaŭ. Kiamŝirevenos al la konscio, donu unutagan forpermeson al ŝi
por ripozi. Foriru do.” Cai foriris.
Kovrata per malvarma lavtuko sur la frunto kaj kuŝanta en klimatizita ĉambro duontage, ŝi fine
revenis al konscio. Ŝi iom kuntiris la brovojn kaj levetis la longajn okulharojn, montrante paron da
kristale klaraj okuloj en malklara vualo. Post tio, ŝiaj okulharoj kuniĝis kaj ŝiaj brovoj kuntiriĝis
pli strikte. Ŝi provis movi sin, eligante mallaŭtan ĝemon.
“Ŝi sobriĝis,” diris la direktoro.
“Mi supozas, ke ŝin jam ĝenas nenio,” Bai trankviliĝis. “Ankaŭ vi foriru. Lasu ŝin kuŝi surla
sofo dum pli da tempo.” La direktoro eliris el la ĉambro.
Bai rekte paŝis al Zhang Hanyan kaj sidiĝis sur la malaltan tableton antaŭ la sofo. Kun krucitaj
manoj antaŭ sia brusto, li kviete kaj zorgeme okule mezuris tiun junan vizaĝon: la pinta mentoneto,
la bela kaj svelta konturo de la kolo, la malfortaj ŝultroj... La knabino ja similis fajnan kaj
miniaturan artaĵon. Ŝiaj iom kuntiriĝantaj brovoj logas amemon, ŝiaj ventumile flagrantaj
okulharoj kortuŝis kaj tiuj etaj lipoj, mallaŭte ĝemantaj lipetoj... Ŝi vere vekiĝis. Abrupte ŝiaj
longaj okulharoj leviĝis kaj malfermiĝis paro da panikitaj okuloj grandaj, profundaj kaj nigraj kiel
du malhelaj lagetoj. “Kio...okazas al mi?” ŝi demandis malpeze kaj malforte, provante sidiĝi.
“Ne moviĝu!” Bai premis ŝian ŝultron per la mano. “Vi pli bone kuŝu pli da tempo. Vi svenis
dum kelka tempo.”
Ŝi pligrandigis siajn okulojn kaj dubeme rigardis lin. Post longa tempo, ŝi oh-is kompreneme
kaj mallevis siajn okulharojn malforte. Klinante sian kapon flanken, ŝi rigardis la teron kaj
fingrumis subkonscie la baskon de la vesto, eligante tre longan suspiron.
“Mi vere estas sentaŭga,” ŝi parolis al si. “Mi povas fari nenion.”
Tiu softa kaj pentema monologo kurigis strion da miriga kaj kompatema sentimento tra lia
koro. Kuŝante tie, pala kaj malforta, ŝi embarasiĝis en tiaj izoliteco kaj senhelpeco, ke li
nereteneble ekhavis fortan impulson konsoli ŝin, eĉ protekti ŝin.
“Vi laboris longan tempon,” li diris rapide. “Tian veteron neniu povas elteni. Ne
maltrankviliĝu. Mi povas ordoni, ke ili transpostenigu vin al te-sekigejo aŭ bakfornegejo.”
Ŝi rigardis lin kviete, kun esplorema mieno, ankoraŭ iom kuntiriĝante la brovojn. “Ne zorgu
-66