En%20Profunda%20Korto

Li paŭzis momenton kaj diris kun pacienco, “Pri tiu problemo ni diskutos poste, ĉu bone? Nun,
unue vi devas manĝi iom!” Malferminte la pordon, li eliris. Sur lia tuta vizaĝo fajre radiis espero.
Kun grandaj paŝoj, li eliris decideme kun senŝanceliĝema mieno, kvazaŭ li reirus al la tempo antaŭ
dek jaroj, dum kiu li ne timis malfacilon nek suferon por atingi la celon.
En profunda nokto, Tingting jam endormiĝis en sia dormoĉambro. La knabino, plena de
naiveco kaj ĝojo, tute ne perceptis la metamorfozon okazintan en la familio. Kiel kutime, Fang
zorgeme sendis ŝin en la liton, kaj ankaŭ tiu, kiel kutime, prenante ŝin ĉirkaŭ ŝia kolo, kisis ŝin kaj
diris per milda kaj dolĉa infanvoĉo, “Ĝis la revido, instruistino!” Fang restis ĉe la liteto, ne volante
foriri de la viveto, kiun ŝi domaĝis ĉiumomente. Kiam ŝi troviĝis en profunda dormo, ŝi sensone
eliris el la ĉambro, kun okuloj plenaj de larmoj.
Nun nokto profundiĝis. Kaj la infano kaj Yazhu kaj maljuna You jam endormiĝis. Tamen en
la salono de la Domo Bai ankoraŭ brile lumis la lustro. Bai Peiwen, Gao Lide kaj Fang Siying
sidis en la salono. En la delikata lamplumo, ili tri sentis ioman distriĝemon, preskaŭ ne kredante,
ke ilia kunsido estis neimagebla. Gao kaj Bai fumis cigaredon, eligante fumon emanantan kaj
disvastiĝantan... Ĉio en la salono vualiĝis per fumo, kvazaŭ okazanta en sonĝo.
“Tiufoje, ni ne povis sukcesi elakvigi vian kadavron,” Gao diris enpenseme. “Mi divenis, ke
vi ne mortis, sed via ventmantelo alkroĉiĝis al la balustrado de la rompita ponto kaj flava rozo
estis enŝovita en la poŝo de la mantelo. Kaj tiam eksplodis la diluvo el la monto kaj la rivero
furioze torentis. Se vi saltus en la riveron, via kadavro estus forpuŝita kiel malproksimen oni ne
scias. Ĉiuj, kiuj partoprenis en elakvigo de la kadavro, asertis, ke oni ne povos trovi la kadavron...
Nurpostdusemajnoj,nikonsentisprilaaserto...”
“Ne,” Bai interrompis lin. “Mi ne konsentis! Mi ĉiam kovis radion da espero, ke vi ne mortis.
Mi serĉis en la tuta urbo Tajpeo. Mi kontrolis ĉiujn hotelojn, mi vizitis viajn adoptajn gepatrojn
kaj eĉ iris al ĉiu dancejo kaj restoracio. Mi pensis, ke eble vi dronas en malespero kaj vi...”
“Revenos al malnova kariero?” ŝi flegmedaŭrigis lian paroltemon. “Ĉu vi pensas, ke mi
ankoraŭ ne suferis sufiĉe multe da humiligoj?”
“Oh,” Bai diris, “tio estis mia okaza penso pro mia senhelpeco. Tiam, se ekzistus nur radio da
espero, mi neniel rezignus serĉadon, vi scias.” Li eligis buŝplenon da cigared-fumo. Lia profunda
kaj facile sentema mieno duonkaŝiĝis en la leviĝanta fumo. “Por diri honeste, tiam mi troviĝis en
duonfrenezeco, mi pensas...”
“Ne duonfrenezeco, sed plena frenezeco!” Gao intermetis, “Mi ankoraŭ memoras pri la afero
de tiu mateno, kies scenoj sin montras klaraj, kvazaŭ okazintaj hieraŭ. Tiun matenon, mi estis la
unua ellitiĝinto, ĉar mi jam decidis foriri de Hanyan Bieno. Ĉe komenca tagiĝo, kiam mi marŝis
sur la flakoj al la pordo, mi trovis, ke la pordeto flanke de la fera pordego estas larĝe malfermita,
kaj mi sentis tion iom stranga, sed mi ne donis atenton. Laŭ la vojo jam inundita profunde, mi iris
antaŭen. Vidante, ke la te-plantejoj estas tute invaditaj de akvo, mi pensis, ke tiujn te-arbustojn
trafis katastrofo. Tiam daŭris la pluvo, la pluvego post tajfuno. Mi iris kontraŭ la pluvego. Neniu
troviĝis sur la vojo. Mi rekte iris al la Bambu-Pina Ponto, kaj mi surpriziĝis, ĉar la ponto jam
rompiĝis, la diluvo furioze kaj rapide torentis kun disrompitaj lignopecoj kaj branĉoj sur brunaj
kotaj fluoj. Terure! mi pensis, certe la monto ĉe la supra fluo de la rivero disfalis. Kaj nun la nura
vojo kondukanta al Tajpeo jam disrompiĝis. Ĝuste tiutempe mi vidis tiun ventmantelon helbluan,
kiun vi plej ŝatis surporti, alkroĉiĝi al la balustrado de la rompita ponto! Kun granda surprizo, mi
tuj eksciis, kio okazis! Mi senprokraste returnis min kaj freneze kuris al la bieno. Apenaŭ mi
atingis ĝian pordon, mi vidis, ke Bai Peiwen elsturmas elinterne kiel frenezulo. Li ekkaptis min
- 134 -