En%20Profunda%20Korto

25.
Frue en la sekvanta mateno Gao reiris al la sudo. Ĉe vesperkrepusko de la sama tago, kiam
Fang kondukis Tingting-on en la salonon, ŝi trovis, ke Ailin jam revenis.
Tiu jam ŝanĝis sian veston por hejma kostumo: oranĝkoloraj lanpulovero kaj jupo, kaj
dorsklinis sin en la sofo, fiksrigardante enpenseme la ruĝajn rozojn en la vazo sur la tableto.
Ankaŭ sur la tablo de la manĝejo staris granda vazo da rozoj. De kiam oni ne sciis, troviĝis rozoj
ĉie en la salono. Aŭdinte ilin eniri, ŝi, langvore levinte siajn okulharojn, ĵetis rigardon al ili kaj
distrite demandis, “Kien via paĉjo iris, Tingting?”
“Ĉu li jam eliris? Mi ne scias. Mi estis en la lernejo,” Tingting respondis timide. Kiam ŝi vidis
Ailin-on, ŝi estis kvazaŭ museto, kiu vidas katon. Ekmemorante, ke ŝi ne vidis maljunan You kaj
la aŭton, Fang eksciis, ke Bai eliris evidente.
“Ĉu lia malsano resaniĝis?” Ailin demandis, fajlante siajn ungojn per fajlileto. Oni ne scias, al
kiu ŝia demando estis direktita.
“Jes, jam frue,” Fang respondis anstataŭ Tingting. Rigardante Ailin-on, ŝi ĝentile demandis,
“Kiel longe vi jam revenis?”
“Jam ĉi-posttagmeze,” Ailin respondis. Subite levinte siajn okulojn, ŝi ĵetis penetreman
rigardon al Fang. “Ĉu vi povus sidiĝi por babilado, fraŭlino Fang?”
Sidiĝinte, tiu transdonis la librojn en la mano al Tingting kaj diris al ŝi, “Tingting, metu ĉi
tiujn librojn en mian ĉambron. Kaj ankaŭ demetu vian lernej-uniformon, por ke ĝi ne malpuriĝu
ĝis vi iros al la lernejo morgaŭ.”
Tingting supreniris laŭ la ŝtuparo kun la libroj en sia brakumo. Fang returnis sian rigardon kaj
trovis, ke Ailin preme sekvis ŝin per esplorema kaj stranga rigardo.
“Fraŭlino Fang,” ŝi diris malrapideme, “vi ŝajnas ŝati infanojn, ĉune?”
“Jes.”
“Kialvineedziniĝis?” Fang ekmiris kaj tuj amare ekridetis. Ŝi rigardis Ailin-on, ne sciante,
kial ŝi volas interparoli kun ŝi! Tio estas normala! Ĉu eblas,keŝi trovis ion suspektindan, tuj kiam
ŝi revenis? Tio neeblas. Kaj cetere, ŝi ankoraŭ ne vidis Peiwen-on. “Ĉiu havas sian malsaman
sorton, vi scias,” ŝi eviteme diris.
“Ĉu vi spertis amaferon?” Ailin preme demandis.
“Jes,” la demandito montris ioman maltrankvilecon.
“Kiel ĝi okazis? Vi havas afliktan sperton, mi pensas.”
“Oh!” ŝi malforte eligis ekkrion. Rigardante Ailin-on, ŝi volis preni iniciativon. “Ne ĉiu havas
tian bonŝancon kiel vi, sinjorino Bai. Ne estas facile ekhavi feliĉan familion.”
“Hm!” ŝi ekrikanis, fiksante siajn belajn grandajn okulojn sur ŝin. “Ĉu vi ironias? Vi jam tion
vidis! Tiu ĉifeliĉafamilio, kiel feliĉa, kiel varma!”
“Se vi nur volontus feliĉigi ĝin...” ŝi diris mallaŭte.
“Kion vi diris?” Ailin jam kaptis ŝian parolon. “Vi volas diri…”
“Sinjorino Bai!” Ŝi klinis sin al ŝi, al kiu ŝi diris tiujn vortojn tre sincere. “Vi povas ŝanĝi ĉion,
se vi volas! Tiu patro kaj lia filino bezonas vin!”
“Kiel vi eksciis pri tio?” Ailin levis siajn brovojn, sub kiuj ŝiaj grandaj belaj okuloj brulis per
fajro, indigna kaj malama fajro. “Vi tute ne scias pri tio! Vi scias pri nenio! Ili ambaŭ ne bezonas
- 150 -