En%20Profunda%20Korto

16.
Tiu mateno ŝajnis sonĝo. Tre frue pepado de birdoj antaŭ la fenestro sonis eksterordinare
klare. Malferminte siajn okulojn, Hanyan vidis la fenestron plenan de aŭtuna sunlumo, kiu brile
kaj langvore ĵetiĝis antaŭ ŝian liton. Ŝi ekrigardis la brakhorloĝon. Duono post la oka! Estis tempo
por ellitiĝi. Bai diris, ke li prenos ŝin al la kortumo je la deka. Kaj ŝi devissinŝminki kaj ŝanĝi
veston. Sed ŝi sentis sin mola tra la korpo, kvazaŭ starante sur nuboj. Ŝi ankoraŭ ne havis la senton
de realeco pri tio, kion ŝi estis faronta hodiaŭ. Nokte hieraŭ ŝi maldormis ĝis la profundaj horoj.
Ĉu tio estas vera? Ŝi senĉese demandis al si mem. Ĉu ŝi vere fariĝos lia novedzino hodiaŭ? Ĉu ĝi
ne estas sonĝonekrevo?
Antaŭ la lito, la kostumo por novedzino, kiu estis dissternita sur la seĝo, montriĝis neĝe
blanka. Rigardante ĝin, ŝi tuj ekhavis la senton de realeco. Ŝi eksaltisellalitojelapenso,keĝi
estos nova kaj okupita tago. Post tualetado, ŝi okule mezuris sin antaŭ la spegulo: la brilantaj
okuloj, kiuj ne perfidas la maldormecon, la humidaj kaj glataj vangoj, la ĝojplenaj brovoj, la
lipangulo kun iom da hontemo... aĥ! Ĉu tiu estas la eta laboristino, kiu svenis sur la sunum-tereno?
Ŝi eligis profundan suspiron. Jes, kiel Peiwen diris, la mizeraj tagoj devas veni al la fino! Poste tio,
kio atendas ŝin, devas esti feliĉa, dolĉa kajsonĝeca tempdaŭro!
Per harbroso, ŝi malrapide brosis tiujn pendantajn harojn, sed en la spegulo riveliĝis la figuro
de Peiwen anstataŭ la ŝia. Peiwen, la nomo dolĉe glitis tra ŝia koro. Ŝi ŝajne viziis liajn ardajn kaj
soifajn pupilojn kaj aŭdis lian urĝan voĉon.
“Ni tuj geedziĝu, ju pli frue, des pli bone. Mi ne permesu ion ajn apartigi nin unu disde la
alia!”
“Kio povus apartigi nin?” ŝi demandis. Ŝia ridoplena vizaĝo ŝajnis sonĝo kaj ŝia brila
okulparo estis poezieca.
Rigardante ŝin, li tuj sentis frostotremon. “Mi volas vin, mi volas vin tuj kaj tute!” kriante, li
firme ĉirkaŭprenis ŝin. “Mi timas perdi vin, Hanyan. Ni tuj geedziĝu.”
“Vi ne perdos min, Peiwen, ne, krom se vi forpelos min!” Ŝi ankoraŭ ridetis. “Krom tio,
nenia forto povos apartigi nin.”
“Kiu scias?” li diris, kun iom da perplekso kaj ĉagreno en la fundo de siaj okuloj. Poste li
tenis ŝian vizaĝon per ambaŭ manoj kaj diris, “Diru al mi, Hanyan, kian geedziĝan ceremonion vi
deziras, ĉu solenanaŭluksan?” “Ne,” ŝi diris, “sufiĉas nur malgranda ceremonio, en kiu troviĝos nur vi kaj mi. Mi ne
bezonas lukson nek multe da partoprenantoj, alie, pro tio, mi streĉiĝos. Mi bezonas nur
malgrandan ceremonion. Ju pli simplan, des pli bonan.”
“Vi estas vere aminda.” Li kisis ŝin. Ŝajnis, ke li jam solvis malfacilan problemon. “Via
opinio estas tute sama kiel la mia. Nu, ĉu vi aprobas notarian geedziĝon?”
“Bone, se vi konsideras tion bona.”
“Ĉu vi jam atingis laŭleĝan aĝon?”
“Ankoraŭ ne. Mi ankoraŭ ne atingis la aĝon de dek naŭ jaroj!”
“Aĥ,” li kompateme rigardis ŝin. “Vi vere estas malgranda novedzino!”
Ŝia vizaĝo ruĝiĝis kaj ŝia timida hontemo igis ŝin pli kortuŝa. Li nereteneble volis kisi ŝin,
kies malgrandaj lipoj montriĝis malseketaj kaj delikataj. Karesante ŝiajn harojn, li demandis, “Ĉu
-95-