En%20Profunda%20Korto

forlasi ĝin. Firme prenante ŝian molan maneton, li ekscitite murmuris, “Hanyan!” Post kiam ŝi
stuporiĝis kelkajn sekundojn, ŝi forte eltiris sian manon kaj indigne diris, “Bone! Nur kelkaj horoj
pasis, kiam vi faris promeson. Kia homo estas vi, kiu eĉ ne povas teni sin je sia promeso! Ŝajnas,
ke mi absolute ne povas resti ĉi tie!’
“Oh, Hanyan, ne, Siying!” Li urĝeme diris, “Pardonu al mi ĉifoje! Mi nur ne povis regi mian
emocion.”
Ĝuste kiam ŝi volis ekparoli, Tingting spirege alkuris al ili kun rideto. Anhelante, ŝi diris,
“Paĉjo! Instruistino Fang! Divenu, kio estas la rezulto. Mi venkas en kurado, sed,” haltinte kaj
farinte amindan grimacon, ŝi mallaŭtigis sian voĉon, “sed onklo Gao intence cedis la venkon al mi!
Mi povas travidi lian ŝajnigon!” Ekpreninte Fang je la mano, ŝi tuj surprizite ĵetis sian ekrigardon
al sia instruistino, kaj poste al sia patro. Ŝi maltrankvile demandis, “Ĉu viambaŭkoleriĝas? Vi
kverelis, ĉu ne?Paĉjo? Instruistino Fang?”
“Via instruistino koleras kontraŭ mi,” la patro, kaptante la ŝancon, utiligis sian filinon. “Ŝi
diris, ke ŝi volas nin forlasi!”
“Ĉu vere, instruistino Fang?” La knabino vere kaptiĝis de paniko. Kun siaj honestaj kaj naivaj
okuloj, ŝi konsternite rigardis sian instruistinon kaj ĉirkaŭprenis ŝian manon per ambaŭ siaj.
“Paĉjo koleras vin, sed mi ne, instruistino Fang!” ŝi diris tiom plendeme.
“Jes ja! Tingting ne koleras vin!” Bai prenis ŝian paroltemon.
Fang ĵetis koleran rigardon al li, sed li ne povis vidi ŝian mienon. Ŝi estis plena je flamanta
kolero, sed ŝi ne povis eksplodi per ĝi antaŭla vizaĝo de Tingting. Vidante la tristoplenan
vizaĝeton de la infano, ŝinurŝajnigis sin ĝoja kaj diris kviete, “Kiu koleriĝas? Neniu koleriĝas!”
“Ĉu ne?Ĉuvere?” hurae kriis la knabino. Petoleme ridetante, ŝi prenis Bai-on per unu mano,
kaj Fang-on per la alia. Ŝi eĉ klinis sian kapon kaj kisis la manojn de ambaŭ. Kun milda, sincera
kaj naiva voĉo delainfano,ŝidiris, “Bona paĉjo! Bona instruistino Fang! Ne kverelu! Ne estu
koleraj! Mi kantu kanton por vi ambaŭ!”
Tiel inter ili ambaŭ, ŝi, prenante ilin je la mano, saltete iris kaj kantis,
“Havas mi azenon etan,
Sed neniam rajdas sur ĝi.
Iutage pro impulso,
rajdis mi al bazaro.
Kunvipet’enmano,
mi jen montris min fiera.
Mi ne sciis kial, pum pum,
Falis mi vere en kotaĵon.”
La okuloj de Fang malsekiĝis. Firme prenante ŝian maneton, ŝi sentis grandan amarecon en la
koro. La infaneca kaj ĝoja kantvoĉo de la knabino supervenkis ŝin. Ŝi jam ne estis la knabino, kiun
ŝi unuafoje vidis ĉe la pordo de la lernejo, sed ŝia filineto, kiu vekas ŝian sopiremon. Kiel ŝi povus
malmolkore forlasi ŝin?
Same la kantvoĉo supervenkis lin. Ankaŭ liaj okuloj malsekiĝis. Kantante, la infano iris inter
ili, kaj ili paŝis ĉe ambaŭflankoj de la infano, promenante sur vojeto en vesperkrepusko. Kia bildo
multjare prisonĝata tio estas! Nun ĝi jam fariĝis la realo laŭ lia deziro, sed kiel longe ĝi daŭros?
Kiel longe? Ĉu li povas sukcesi restigi ŝian koron jam malvarmiĝintan?
Antaŭen ili paŝis. Tingting senĉese kantadis. Fang kaj Bai restis silentemaj, ambaŭ kun
kortuŝita mieno kaj humidaj okuloj. Starante ĉe la pordo, Gao atendis ilin. Kiam li vidis la trion en
- 148 -