En%20Profunda%20Korto

via kuratoro estas via adoptopatro?”
“Jes.”
“Ĉu li konsentos subskribi la geedziĝan atestilon, laŭ via opinio?”
“Li faros tion, mi pensas, ĉar li jam akceptis vian pagon.”
“Do, ni geedziĝu post semajno!” Li decideme diris, “Zorgu pri nenio! Post geedziĝa
ceremonio, mi kondukos vin al mia hejmo. Mi volas doni al vi malgrandan surprizon.”
“Sed...” ŝi iom hezitis. “Mi ankoraŭ ne vidis vian patrinon.”
“Vi finfine vidos ŝin. Kial tiel urĝi?’ rapide dirinte, li stariĝis. “Mi tuj iru por prepari ĉion!
Pensu, Hanyan, post semajno, vi fariĝos mia edzino! Ho, mi soife esperas alvenon de tiu tago!”
Nun alvenis tiu tago. Ŝi rigardis sin en la spegulo. Dum tiu semajno, ŝi ĉiam dronis en
kapmalklareco kaj konfuziteco. Ŝi fideme lasis lin aranĝi ĉion. Ŝi kune kun li iris provi kostumojn
por geedziĝo kaj farigis aliajn novajn vestojn. Ŝi helpisallielektiŝtofojn kaj disputis kun tajloro
pri la fasonoj de novaj vestoj. Ŝi nur ridetis, sonĝece ridetis. Kiam li elspezis tro multe da mono
por ŝi, ŝi ekkaptis lian manon kaj diris, “Ne agu tiel, Peiwen. Vi eldorlotas min!”
“Mi volas eldorloti vin,” li diris, “ĉar vi devas esti dorlotata denaske!”
Kiaj tagoj tio estas, plenaj de tiel dolĉa frenezeco! Ŝi neniel sentis sin plena dum sia vivo nek
trempiĝis en miela suko kiel nun. Ŝi sentis konfuzitecon pro ĝojego, eĉ ne sciante kio okazas
ĉirkaŭe. Ŝi ne demandis al li pri dekoraciado de la nova loĝejo nek pri aranĝado de la geedziĝa
ceremonio, ĉar ŝi jam metis plenan fidon sur lin kaj oferis sian estontecon al li senrezerve.
Nun ŝi estis fariĝonta lia novedzino. Brosante la harojn, ŝi ridetis pretervole kontraŭ la
spegulo. Post tre longa tempo, ŝi surprizite konstatis, ke la tempo jam ne estas frua. Se ŝi nepli
rapidus, ŝi maltrafus la tempon por geedziĝa ceremonio. Demetinte la broson, ŝi komencis ŝminki
sin. Antaŭe li volis inviti kelkajn kunulinojn por helpi ŝminki ŝin, sed ŝi rifuzis, timante, ke ili
alportos al ŝi nur bruadon kaj malordigon. Tio, kion ŝi vere volis, estis sonĝeca malgranda
ceremonio. Ŝi nurmaldenseŝminkis sin per pudro, kaj anstataŭ hararanĝo farita en beligejo, lasis
siajn longajn harojn pendi nature. Poste ŝi surmetis la kostumon por geedziĝo, surkapigis la
florkronon kaj drapire surmetis la vualon. Starante antaŭ la spegulo, ŝi eĉ ne povis rekoni sin mem.
Volvata en blanka gazo, ŝi ŝajnis nubo, kaj siaflanke ŝi vere kvazaŭ sin trovis sur nubo, ŝvebeca
kaj malklarkapa.
Aŭdiĝis hupado ekstere. Li alvenas! Kun plezuro ŝi atendis starante. Hodiaŭ li ne stiras la
aŭton mem, ĉu? Neniu novedzo ŝoforas persone. Ŝi pensis malklare. Ŝi miris, ke ŝi eĉ pensas pri
tia bagatelo en tia okazo. Paŝoj impetis al la pordo, kaj preskaŭ tuj malfermiĝis la pordo. Kun
bukedo da floroj por novedzino en la levita mano, li enkuris. Ekvidinte ŝin volvatan en geedziĝa
gazo, li ŝtoniĝis. Starante ĉeloke, li gapis al ŝi sen palpebrumado, kaj poste li eligis longan elspiron.
“Hanyan,” li diris konfuzite, “vi vere ŝajnas feino en akompano de blankaj nuboj!”
“Mi ne estas feino,” ŝi murmure diris, ridetante. “Mi nur estas via novedzino.”
“Oho! Mia novedzino!” kriante, li sin ĵetis kaj kisis ŝin. “Ĉu vi amas min, Hanyan? Ĉu vi
amas min?”
“Jes,” ŝi diris, ankoraŭ sonĝece ridetante. “Mi amas vin. Mi volas doni al vi miajn tutan
homon, tutan koron kaj tutan animon!”
Li ektremetis, ekstreme feliĉe ektremetis. Li jam konstatis la fakton en ŝiaj okuloj, ke ŝi jam
konfidas al li sian tutan vivon. De nun li superrege mastros ŝiajn feliĉon kaj ĝojon! Kiamaniere li
devu protekti kaj domaĝi ŝin! “Dankon al la Ĉielo!” li diris, kun serioza kaj solena mieno, firme
premante ŝiajn ambaŭ manojn. “Tio estas la plej trezora donaco, kiun la Ĉielo donis al mi. Mi
-96