En%20Profunda%20Korto

28.
La vetero estis ŝanĝiĝema. Matene estis ankoraŭ serene, dum posttagmeze jam flirtis pluvaj
strioj. La ĉielo malheliĝis, kun densiĝanta etoso de aŭtuno. Kiam la lernejaj horoj finiĝis, Fang
jam sentis aŭtunan malvarmecon. Elirinte el la lerneja pordo, ŝi renkontis atakon de malvarma
vento kaj ekfrostotremis pretervole. Ŝi ĵetis sian rigardon al la ĉielo, kie densaj nuboj pendis
malalte. Ĉe la lerneja pordo, falintaj folioj sterniĝis ĉirkaŭ sennoma arbo. Delikataj pluvstrioj
falis sur ŝian vizaĝon kaj sentigis al ŝi nepriskribeblan mornecon.
“Hej, maljuna You estas ĉi tie por preni nin per aŭto!”
Vere, jam parkis la aŭto ĉe la vojrando kaj li respektoplene malfermis la aŭtpordon, ridete
dirante, “Pro pluvo, la sinjoro ordonis al mi preni vin.”
Fang ree levis sian kapon por rigardi la ĉielon. La pluvstrioj estis tiel delikataj, mildaj kaj
malpezaj, kiel fumo, kiel nebulo aŭ kiel vasta, malklara vualo. Ŝi faris profundan enspiron el la
densa aŭtuna malvarmeco. Poste ŝi diris al maljuna You, “Kunportu Tingting-on hejmen unue.
Kaj mi volas promeni en la kamparo.”
“Vi ne havas pluvmantelon, fraŭlino,” li diris.
“Ne necesas la pluvmantelo, ĉar la pluvo tre etas. Vi hejmeniru!”
“Pli frue revenu! Vi malsaniĝus, se vi malsekiĝus en pluvo, instruistino,” diris Tingting kun
levita naiva vizaĝeto.
“Ne gravas. Foriru do!” Karesintelaharojndelaknabino,ŝi puŝis ŝin en la aŭton. Post kiam
ĝi forveturis, ŝi malrapidemarŝis antaŭen laŭ la kota vojo. Delikata kaj malpeza pluvo vualis ŝin.
Ŝi lante moviĝis antaŭen, kvazaŭ en sonĝo. La triste blovanta vento, la vualanta pluveto, la
siblado de pinarboj kaj murmurado de bambuoj altiris ŝin al alia mondo — nekonata, malklara
kaj konfuzoplena mondo. Ŝi, absorbita kaj ravita, rekte iris antaŭ la ruinon de Hanyan Bieno.
Puŝmalferminte la feran pordon, ŝi eniris, malpeze vagante inter la rompitaj brikoj kaj tegoloj. En
pluva nebulo la ruinigita bieno sin montris des pli dezerteca kaj trista. La vento senbride navede
siblis tra la falintaj pordoj kaj fenestroj; rampantaj sarmentoj kaj lianoj peze pendis sur la muroj,
kviete gutante per pluvakvo; la aeroradikoj de maljuna banjanarbo tremetis en frida vento; la
longaj branĉoj de salikarboj estis punktitaj plene je brilantaj akvoperloj, ĉiu el ili reflektis
Hanyan Bienon kun ĝiaj rompitaj muroj, velkintaj lianoj kaj maljunaj arboj. Ŝi vesuspiris. Kiom
da delikataj kaj mielaj sentoj, kaj kiom da malnovaj rakontoj jam dissolviĝis sub la ruino. Kiu
povus elfosi kaj elserĉi ĉi tie tiujn enterigitajn rakontojn kaj sentojn, kaj la sonĝon, kiu apartenas
al ŝi? Tiuj aĵoj aspektis tiel solecaj kaj malklaraj kiel la ruino kaj pluva nebulo. Ŝi timis, ke ŝi
mem ne povas plu kunigi la pecojn de tiuj sonĝoj. Sidiĝinte sur la rompitaj tegoloj, ŝi dronisen
profunda meditado, malgraŭ flirtantaj pluveroj kaj malvarme blovanta vento. Ŝi ne sciis, kiel
longe ŝi sidis, kaj poste ŝi surprizite vekiĝis de vokado “Hanyan!”
Levinte sian kapon, ŝi tuj vidis Bai-on stari ĉe la pordo de la bieno, kiu portis maltrankvilecon
kaj konsterniĝonsurlatutavizaĝo. Lia figuro baniĝis en la pluva nebulo ĉe vesperkrepusko,
impresante neordinare solece kaj triste.
“Hanyan, ĉu viestasĉitie? Hanyan?” Kun lambastono, li, en malhelblua pluvmantelo, enpaŝis
iom ŝancelete, kun ŝia ventmantelo sur sia brakoflekso. Ne tolerante vidi lin vane priserĉi, ŝi
eliris el la rompita muro kaj rekte iris antaŭ lin, respondante, “Jes, mi estas ĉi tie.”
- 166 -